Dat ik in mijn Twittertijdlijn consequent wordt lastiggevallen door de agressieve marketing van de ‘haarwortelkliniek’, wilde ik nog voor lief nemen. Ze zullen mijn profielfoto wel gescand hebben, en daar valt weinig aan te ontkennen: het is eb op mijn hoofd, om over de aanwezigheid van wortels nog maar te zwijgen. Goed, dat is de buitenkant, en ik troost me met de gedachte dat ik het daar nooit van heb willen hebben, hoe knap ik mezelf soms ook vind. Intellect, nooit ziek, mooie handen, een fijne stem, meer dan genoeg zelfvertrouwen; ik kan zo een hele rij kwaliteiten opnoemen die het verlies van mijn haar compenseren. Fuck you, haarwortelkliniek.
Maar nu kreeg ik, nota bene op mijn werk, via het intranet een ander wortelbericht. Het ging dieper dan de boortjes in de haarwortelkliniek: ‘Geboren in de jaren ’50 of ’60? Dan is dit iets voor jou! Lekker blijven werken?! Heb jij ook wel eens het gevoel dat je links en rechts ingehaald wordt door van die jonge gasten? Of dat je denkt: Alles gaat lekker, maar blijft dat wel zo? Dan is dit speciale programma Lekker Blijven Werken zeker wat voor jou!’
Ik kreeg vooral het gevoel dat ik links en rechts word ingehaald door halve zolen die moeite hebben met interpunctie. Die het eufemisme ‘geboren in de jaren vijftig en zestig’ gebruiken omdat het anders opeens over mensen van 67 jaar oud zou gaan, en dat is niet gezellig. Net zoals ze het liever niet hebben over ‘kaal’, maar over ‘wortels’. Laat ik het zo zeggen: ik word kaal en ik blijf werken. Lekker.
Hugo Blom