Had ik er niet even een paar minuten leestijd voor uitgetrokken, het bericht van het scp over lezen in Nederland, dan was ik toch twee nieuwe werkwoorden misgelopen: papierlezen en schermlezen (voor de vervoeging, zie: stofzuigen). Het is allemaal weer kommer en kwel natuurlijk en het 144 pagina’s tellende rapport onder de dodelijk saaie titel Lees: Tijd had ook in één zin kunnen worden samengevat: lezen is voor oude mensen.
Niets aan te doen, en bovendien las ik tegelijkertijd dat de armoede onder prepensionado’s schrikbarend is en dan is lezen nog een redelijk goedkoop tijdverdrijf tot je eerste aow. Bijvoorbeeld door even bij mij langs te rijden en die twaalf dozen met boeken op te halen die sinds 2009 wachten op… Ja, waarop eigenlijk? Ik heb ze allemaal gelezen, en ik denk ik niet dat ik ze de komende jaren nog zal herlezen. Zeker niet wanneer ik de gestaag groeiende stapels elders in huis zie. Een tijdje geleden mocht ik enkele weken een rubriek vullen voor de Volkskrant, die mij wekelijks wel tien boeken stuurde. Dat ritueel herhaalde zich een keer of acht en die boeken wachten nu ook ergens op.
Voor al deze logistieke problemen heeft de mens de e-reader uitgevonden, maar we willen er niet aan. De lezers niet, dat zijn oude mensen en die houden graag een echt boek vast, de niet-lezers ook niet, want dat zijn jonge mensen en die houden graag een scherm vast, maar liever niet met een boek erop.
Ik schermlas dit nog even en stuurde het naar de eindredactie, daardoor heeft u het kunnen papierlezen.
Hugo Blom