Je zou denken dat het zittende kabinet weinig op heeft met doorwrochte journalistiek, gezien het grote aantal falende politici dat mede onder journalistieke druk ofwel moet aftreden, ofwel mag blijven, maar dan onder curatele. Blijkbaar denkt de coalitie dat het beter is de vijanden aan de boezem te drukken en dus ging de portemonnee open en rolde daar zomaar veertig miljoen euro voor de publieke omroep uit, ter demping van het zinkgat in de begroting van zestig miljoen door dalende reclame-inkomsten. Nu was het overigens niet de regering die had voorgesteld om Brandpunt+, Tegenlicht, Andere tijden en/of Zembla met tientallen procenten te korten, nee dat was de npo zelf. Snoeien om te laten bloeien. Ik zou wel eens een boek – ja, een boek – willen lezen, geschreven door een ouderwetse journalist, zo een die nog steeds overal eerst een sigaret opsteekt, alle gesprekken opneemt, en zoveel mogelijk deuren opent, over de machinaties op het Mediapark.
Bob Woodward deed het in Washington in zijn net verschenen boek Fear: Trump in the White House en wat opvalt is het verhaal dat de president structureel tegengewerkt wordt door zijn adviseurs, ambtenaren en spindoctors. Is dat dan niet altijd het geval? (Yes Minister).
Een boek kan een deurtje openzetten naar een andere wereld, zo verkondigde de nieuwe directeur van het cpnb, Eveline Aendekerk, bij haar aantreden. Een waarheid als een koe, gooi ik er dan ook maar even een klisjee tegenaan. Moet ik zo de verschijning afgelopen week van Mijn strijd van dhr. A. Hitler zien? Het schijnt sowieso onleesbaar te zijn, en volgens bezorger Willem Melching had de auteur nogal moeite met het indelen van tekst, dus ik laat deze deur maar dicht.