Voor ik kon verhuizen, moest ik ontspullen. Microsoft Word zet nu meteen een rood kringeltje onder dit woord, maar wie het googelt krijgt 306.000 treffers en bovendien meteen een advertentie voor het boek Ontspullen. Meer leven met minder. Daar was het mij niet om te doen – ik wil graag meer leven, maar dan wel met meer – maar mijn aantal vierkante meters daalde van 115 naar 77, dus er moest opgeruimd worden. In een klein zinnetje had ik dit stukje al eens misbruikt als privémarktplaats, met twaalf dozen boeken in de aanbieding, die inderdaad opgehaald zijn door een lezer. (Het bleken er overigens negen te zijn, maar nu ik verhuisd ben, is er weer nieuw overschot, dus u kunt mail van mij verwachten.)
De resterende krachttoer – hoe kom je in korte tijd van 38 vierkante meter meubilair af? – bracht mij naar het echte Marktplaats, dat in de praktijk een marketplace of ideas bleek te zijn. Vrijwel iedereen die aan de deur kwam om een bed, een kast, of een dakkoffer te kopen, liet ook een kort politiek statement achter. Zo van: ik ben er nu toch, we staan samen te wachten tot de auto komt voorrijden, ik zal je meteen even vertellen hoe ik over de samenleving denk. Zo vertelde een Marokkaanse mevrouw
me dat haar kinderen geen huis in de buurt konden krijgen omdat ‘alle huizen naar vluchtelingen gaan’, en twee dagen later was er een naar Spanje emigrerend stel uit Almere dat hun appartement aanhield, zodat hun zoon uit Amsterdam, die ‘in zo’n Marokkanenbuurt’ woonde, af en toe kon uitpuffen.
Ik hield mijn hand op om hun geld te ontvangen, voor meningen koop ik niets.