Omdat ik alle mij onwelgevallige berichten in mijn mail aanzie voor spam, en door allerlei helpdesks getraind ben in het tijdig verwijderen van mededelingen die bedoeld zijn om een paniekreactie te veroorzaken, had ik het serieuze bericht over de wachtwoordcrisis al half in de prullenbak gegooid. Het was getiteld ‘Dringend verzoek, wijzig uw wachtwoord’, en deed me natuurlijk direct denken aan de onvolprezen rubriek ‘Dringend Verzoek!!’ in dit blad, maar het zou net zo goed een Nigeriaanse geldwisseltruc kunnen zijn. Het bleek allemaal veel ernstiger, en ik mocht zelf controleren ‘welke diensten bij u persoonlijk gelekt zijn’.
Lekkende diensten, daar voelde ik me nog wat jong voor, dus ging ik onverwijld aan de slag. Op maar liefst acht plaatsen binnen de onlinewereld was er sprake van een aan mij gelieerde lekkende dienst. Nu zou voortaan niet alleen Mark Zuckerberg, maar ook mijn buurman, of erger mijn kinderen kunnen achterhalen hoeveel porno ik kijk, hoeveel water, elektriciteit en gas ik verbruik, wat er op mijn bankrekening staat, wanneer mijn auto gekeurd moet worden en wat mijn DigiD is.
Dat laatste zou ik overigens wel handig vinden, want ik vraag nu ieder jaar een nieuwe aan, omdat ik het wachtwoord vergeten ben. Crisis is kans, dacht ik die middag toen ik gedwongen was al mijn wachtwoorden opnieuw in te stellen. Nu zou ik het eindelijk eens gedegen aanpakken, mijn persoonlijke beveiliging.
Weemoedig dacht ik terug aan mijn allereerste wachtwoord uit 1994. We kregen e-mail bij de vpro en voortaan heette ik hugblo@vpro.nl. Ik rookte nog, dus koos ik als wachtwoord ‘drum’. Misschien was het inderdaad tijd om dat eens te veranderen.