Het duurt nog zeventien maanden en een paar dagen, maar dan zou ik me in theorie aangesproken kunnen voelen door Henk Krol c.s. van 50Plus. In dat c.s. zit het venijn, want zoals u weet staat mijn oppas op de lijst van meneer Krol en dat doet iets met mijn objectiviteit.
Zolang ik nog geen vijftig ben, is er geen partij alleen voor mij. En daar gaat het om, het eigenbelang. Houd ik van dieren? Er is een partij. Houd ik van vrijheid? De keuze is eenvoudig. Houd ik van arbeid? Dat zal nog een jaar of 22 nodig zijn, dus daar valt weinig te kiezen. Houd ik van de publieke omroep? Dan kan ik me beter niet wenden tot de Volkspartij voor Vrijheid (daar is-ie weer) en Democratie. Dat is trouwens best eigenaardig, maar daarover een andere keer. Houd ik van mezelf? Dan kan ik ook een eigen partij oprichten, tientallen gingen me dit jaar voor. Niet iedereen haalde voldoende handtekeningen binnen, maar aandacht is snel te genereren, desnoods huur je daar een legertje online trollen voor in.
In een interview in de Volkskrant laat lijsttrekker Krol weten hoe er met kritiek binnen de partij wordt omgegaan. Dan wijst hij partijgenoten op het teflonpannetje aan de muur van zijn werkkamer, waarmee hij bedoelt dat je kritiek van je af moet laten glijden.
Als ik zo de rest van het interview en de financieel niet doorgerekende plannen van Krol lees, hoop ik voor hem dat ze bij Albert Heijn nog niet klaar zijn met die spaaractie. Hij zal straks een complete pannenset nodig hebben.