Er was een speciaal tekentje voor dat we in de programmakolommen van dit blad gebruikten. Dat zag er zo uit: ▌. In het archaïsche computer- systeem ATEX was er een speciale toetscombinatie waarmee letters in dit symbool werden omgezet. Ik zou nog regels lofzang op dit computersysteem kunnen tikken, maar dat moet maar een andere keer, want vandaag gaat het over het grijze verleden. Zwart-wit was een bedrieglijke term, alles was grijs.
De dag dat er een einde kwam aan mijn grijze tv-bestaan kan ik me nog levendig herinneren. Ik kom niet uit een familie van gadgetfreaks en zolang de tv het nog deed, was er geen enkele reden een nieuwe aan te schaffen. Gek genoeg was daar iemand van de oudere generatie voor nodig. Mijn opa, die als hij langskwam een hele asbak vol Golden Fictionpeuken achterliet en graag even voetbal keek. De Bundesliga, want dat was beter voetbal met beter commentaar, maar in grijstinten lieten ook de Duitse clubs zich moeizaam onderscheiden en daarom droeg hij begin jaren tachtig een kleurentoestel ons huis in. Na twee dagen was het nieuwe er wel af, toen hadden we alle beschikbare programma’s in kleur gezien. Het revolutiegevoel was van korte duur.
Gek genoeg heb ik het tegenwoordig nog wel eens, wanneer er een ingekleurd stuk historie opduikt. Een foto van Albert Einstein en Charlie Chaplin bijvoorbeeld (alsof je nu Robbert Dijkgraaf met Bassie op Instagram ziet staan). Die verwacht ik in zwart-wit te zien, maar deze foto was ingekleurd en de genieën waren gewone mensen geworden. Ik houd nog maar even vast aan dat zwart-wit- fotootje hiernaast.