Niemand hoort het graag, maar bijna iedereen weet het van zichzelf: we zijn een optelsom van onze gewoontes. Steevast, vaste prik, je kunt er de klok op gelijkzetten, dagelijks, wekelijks, maandelijks, de taal zit vol begrippen die ons eraan herinneren dat de vrije wil altijd wordt ingeperkt door ingesleten gedragingen.
Sinds ik hardloop, word ik er met enige regelmaat door mijn hardloopapp aan herinnerd dat ik vorige week om deze tijd heel lekker heb gelopen en is het niet een goed idee om dat dan vandaag ook weer te doen? De techniek registreert niet alleen het patroon, maar neemt de hele boel meteen over, inclusief beslissingen. Als een soort opdringerige vriend waar je niet meer vanaf komt. Gooi die app weg, zou je zeggen, maar zo eenvoudig is dat niet, want al mijn prestaties staan daar netjes in opgeslagen. Het ego wil ook wat.
Met de beste wil van de wereld kan ik me niet herinneren wat grootgrutter ah destijds beweerde bij de introductie van de bonuskaart. Over opslag van gegevens, over privacy, over koppelingen en gebruik van data in de toekomst. Zoals wel vaker: de toekomst is nu en de grutter komt met een nieuwe app die ook boodschappenlijstjes voor me zal maken. Ooooooh, wat verschrikkelijk handig, moet ik nu natuurlijk denken. Nooit meer: ‘Wat zullen we nou weer eens eten?’, een paar uur later gevolgd door het commentaar: ‘Eten we nou alweer kip?’ De grutter weet precies wat mijn boodschappenritme is en zal me als een opdringerige vriend tot in lengte van dagen op dinsdag biologische kipdijfilet blijven opdringen. Ik ga een stukje hardlopen. Alleen.