Als onvervalste ijdeltuit lees ik op zaterdag altijd de kledingrubriek in het Volkskrant Magazine waarin Arno Kantelberg een heer de maat neemt. Als we mazzel hebben, is het een politicus, die over het algemeen precies één pak heeft, daar liever niet te veel geld aan uitgeeft, en wacht…. Laat ik Kantelbergs werk niet dunnetjes overdoen. Hij schreef ook een voortreffelijk boek, Man op zijn best, dat ik onverwijld voor mezelf aanschafte, voor de ijdelste van mijn drie zoons, en onlangs voor mijn stiefzoon die achttien werd. Er kan niet vroeg genoeg worden ingegrepen, want hoe modebewust millennials ook zijn, ooit vallen de heteroseksuelen in handen van een vrouw die hen opnieuw gaat aankleden en dan kan er weer van alles gebeuren, kijk om je heen. Of ze vallen in niemands handen en dan dreigt het scenario van zeven dagen in dezelfde trui met een bos haar uit hun oren.
Het doorgeven van hoe het hoort, is helaas eenrichtingsverkeer.
‘Hey’, was de aanhef in het bericht dat ik van mijn zoon ontving. Hey? Later die dag kon ik het niet laten en stelde voor dat hij me, ook op whatsapp, anders zou aanspreken. Hij stikte bijna van het lachen. Wist ik wel dat hij juist extra aandacht aan me had besteed door ‘Hey’ te schrijven en niet ‘Ey’, wat hij bij zijn vrienden zou doen. Ik had een hele letter cadeau gekregen, en nu we toch bezig waren, wist ik wel hoe erg het was dat ik onze conversaties vaak afsloot met ‘ok’, en daar soms zelfs een punt (.) achter zette. Nee, ik had geen idee. Schrijf er een boek over jongens. Ok?