Er zat een bonnetje bij de gids, of ik in tijden van zwevende kiezerij niet tot de verkiezingen een abonnement op een krant nodig had. Ik werd overvallen door warme nostalgische gevoelens: het geluid van de reutelende brommer van de krantenjongen om zes uur ’s ochtends, vers knisperend papier naast een zelfgemaakte cappuccino en ik vond het bijna jammer dat ik niet meer rookte. Hoe dan ook was ik door deze autosuggestie wel rijp voor een kortstondig krantenabonnement, ik zou terugkeren op mijn schreden. Punt is, op de redactie hebben we alle dagbladen liggen, ik heb een Blendle-account en op zaterdag komt de NRC ook al.
Vandaag kwam de krant, en er zat iets bij. Een glimmende folder voor een nieuwe horseless carriage. In de jaren zestig introduceerde mediafilosoof Marshall McLuhan deze term om te duiden hoe vernieuwing vaak in zijn werk gaat: de eerste auto’s leken niet op auto’s maar op koetsen zonder paard. In de folder waren gek genoeg niet bijzonder veel auto’s te zien, het ging over Rotterdam, over cultuur, shoppen, avontuur, de drummer van Bløf, en er stond een heel vervelende tikfout in (voor de mensen van Ford: pag. 15, punt 5). Maar goed, het was nog steeds een auto, niks nieuws onder de zon.
NRC stapte deze week uit Blendle. Opgegeven reden: het is niet goed voor de journalistiek. Werkelijke reden: het is niet goed voor onze abonnementen en we doen het voortaan zelf. Legitiem, maar een horseless carriage, of in goed Nederlands: het paard achter de wagen spannen.