Oppas

Ik was verliefd op de oppas. Natuurlijk was ik verliefd op de oppas, ik was vijf jaar oud en zij was een donkere schoonheid van zestien. Ze was een resolute oppas, ik lag altijd op tijd in bed.

Op een dag verdween ze zomaar uit mijn leven, en kreeg ik andere oppassen die niet aan haar konden tippen.

De oppas ging voor de televisie werken, wat ook voor mij leuk was, niet omdat ik haar nog wilde zien, ze had me immers verlaten, maar om aan anderen te kunnen vertellen dat ze mijn oppas was geweest. Inmiddels had ik geen oppas meer nodig, al zou je daar achteraf vraagtekens bij kunnen plaatsen.

De zelfbenoemde media-elite van Nederland deed de afgelopen week een poging tot introspectie. Met onder andere een deerniswekkend optreden in De wereld draait door van de hoogste baas van de publieke omroep, dat uiteindelijke leidde tot de suggestie van Matthijs van Nieuwkerk om Frans Bauer een talkshow voor niet-elitaire mensen te laten maken. Er gebeuren vreemdere dingen op de Nederlandse televisie, maar dit leek me een terugkeer naar oude tijden, ieder in zijn eigen hokje. Ga daar maar lekker schuimbekken.

Dat schuimbekken beperkt zich niet tot de straat of de duistere stegen van social media, maar beleefde ook een galavoorstelling in de Tweede Kamer waar Kamerlid Bontes en Kamerlid Öztürk elkaar jijbakten dat het een aard had.

Mijn oppas is nu 59 en staat op plaats twee van de kandidatenlijst van 50plus. Dat was twee keer schrikken, maar verder vind ik een oppas in de Tweede Kamer een heel goed idee.