Black Midi op Lowlands (en nog drie tips)

‘Oh my…’ Eerst fluistert hij nog, vervolgens begint hij steeds harder te brommen. ‘Oh my… oh my God!’ Cameron Picton, de twintigjarige bassist van de Britse band black midi (zonder hoofdletters), staat doodsangsten uit. Voor het eerst van zijn leven zit hij achter op een fiets, scheurend door de straten van Amsterdam. Hij had er geen flauw idee van dat daar enige vaardigheid voor nodig is, weet nauwelijks in balans te blijven, durft zich toch ook niet aan mij vast te houden en hangt veel te ver naar achteren, terwijl het verkeer om ons heen raast. ‘Hoe doe ik dit?!’

Nadat hij eindelijk afgestapt is – we zijn bij station Amsterdam Muiderpoort aangekomen – zucht hij: ’Ik zal er niet omheen draaien: ik vond het doodeng.’ Met de rug van zijn hand veegt hij het zweet van zijn voorhoofd. ‘Maar na een tijdje ging het wel beter, toch?’ 

Even terugspoelen. Met black midi maakte Picton een sensationeel debuutalbum, Schlagenheim. Je kunt er de vroege krautrock van Can in terughoren, Captain Beefheart misschien, de free-form-experimenten van The Fall en de uiteenvallende grooves van Pere Ubu, maar bovenal hoor je vier jongens die de eindeloze mogelijkheden van gitaar, bas en drums verkennen en luisteraars meesleuren in hun opwinding.

Hij heeft mazzel, ik neem direct na het interview de trein naar Hilversum en wil hem best even begeleiden. Of hij het oké vindt om de weg naar het station achter op mijn fiets te overbruggen? Dat is geen probleem. Zo belandt Picton dus op mijn bagagedrager en na de dodemansrit die volgt, ontdooit hij helemaal. ‘We hebben zo’n perstrip door Europa nogal onderschat,’ verzucht hij. ‘We dachten dat we maximaal vier interviews per dag zouden doen, maar het zijn er telkens acht, en dat dagen achter elkaar. Je wordt er vooral goed in hetzelfde antwoord steeds bondiger te formuleren.

Soms geef ik het antwoord dat Morgan de vorige keer gaf. Zo proberen we het een beetje leuk te houden.’ In die zin lijkt zo’n perstour wel op een iets te lange familiedag: de eerste verre oom vertel je nog vrolijk en vol passie wat je precies studeert, de vierde wimpel je kort af met ‘muziek’. Een goede muziekjournalist probeert daar rekening mee te houden, bereidt een paar onverwachte vragen voor om de muzikant te kietelen en vraagt altijd (!) om de eerste interviewplek van de dag. Maar zelfs als je die krijgt, heb je wel eens interviews die maar geen gesprek willen worden.

Dit is echter nauwelijks nog een interview te noemen. Picton vertelt over de paar woorden Nederlands die hij kent (‘ja’, ‘nee’, ‘dankjewel’, ‘lekker’ en ‘opa’) en grapt over de Brit School for Performing Arts and Technology. Op deze prestigieuze middelbare school voor muzikale jongeren van veertien tot negentien jaar zaten talloze bekende artiesten, onder wie Sam Smith, Adele en Amy Winehouse. Ook black midi ontstond hier en in elk interview wordt ernaar gevraagd.

Pictons standaardantwoord is dan: ‘Heel handig, we hebben geleerd hoe we belastingaangifte moeten doen.’ Inmiddels erkent hij hoe belangrijk de school is. ‘Hij wordt flink gesubsidieerd door de overheid, dus als je eenmaal bent aangenomen hoef je geen schoolgeld te betalen. In tijden dat muzieklessen bijna onbetaalbaar zijn, is dat geweldig. Als je talent hebt, krijg je daar de kans om dat te ontwikkelen. Tegelijkertijd overschatten veel mensen de invloed van de school. Ik ken genoeg bands die om die reden liever verzwijgen dat ze van de Brit komen.’ 

Voordat we afscheid nemen op station Hilversum probeer ik toch nog wat dieper te graven. Ik had zelf al ontcijferd dat het nummer ’Near DT, MI’ over het Amerikaanse plaatsje Flint gaat, waar het drinkwater anderhalf jaar lang een gevaarlijk hoge hoeveelheid lood bevatte. ‘Je bent de eerste die dit opmerkt. Meestal zeg ik er iets vaags over, maar het gaat erover dat een eerstewereldland als Amerika zijn inwoners niet kan voorzien van schoon drinkwater. Dankzij fracking wordt dat – overal ter wereld overigens – de komende jaren alleen nog maar erger. Ik ben erg geïnteresseerd in internationale politiek, ook van de VS, en dan niet zozeer in Trump.’ 

De toekomst is behoorlijk onzeker voor jongeren die nu in Groot-Brittannië opgroeien. Of het angstgevoel dat in hun muziek doorklinkt daarmee te maken heeft? Tijdens het interview eerder vandaag hield Picton zich nog op de vlakte door te antwoorden: ‘Misschien, maar we voelen ons vooral bevoordeeld dat we ons met muziek kunnen bezighouden.’ Nu reageert hij veel serieuzer. ‘Man, we weten niet eens waar ons land over een maand zal staan.