Het uur van de wolf
NPO 2, 22.40-0.20 uur
‘Nee, ik ben niet alleen, néééé, niet alleen,’ juicht Boudewijn de Groot in ‘Mensen om me heen’. Desondanks blijft de zanger in de ogen van het Nederlandse publiek een einzelgänger, een wandelend mysterie. Matthijs van Nieuwkerk vroeg vorige maand in De wereld draait door niet voor niets aan De Groots kinderen of zij hun vader beter hadden leren kennen door Suzanne Raes’ documentaire Boudewijn de Groot – Kom nader.
De Groot zelf zat er het hele gesprek tamelijk onbewogen bij. Het was ook de reden waarom regisseur Raes besloot Boudewijns verhaal door diens vrienden en familie te laten vertellen, in plaats van door hemzelf. ‘Ik ben bij hem thuis op bezoek geweest, we hebben samen zijn honden uitgelaten. Toen werd al snel duidelijk dat het niet makkelijk zou worden. Hij is niet onaardig, absoluut niet, maar gaf mij desondanks het gevoel dat al mijn vragen hem al honderdduizend keer gesteld waren.’
Raes probeert in haar film (die op het Idfa de publieksprijs voor beste muziekdocumentaire won) te achterhalen waar zijn afstandelijke houding vandaan komt. ‘Je ziet het op archiefbeelden gebeuren, in de blik in zijn ogen: als achttienjarige zit hij nog vol bravoure, maar in de daaropvolgende jaren trekt hij zich steeds meer terug.’ Gelukkig kunnen – naast vrienden als Henny Vrienten en George Kooymans – zijn kinderen Marcel, Caya en Jim hun vader uitstekend doorgronden. Raes: ‘Ik had Boudewijn gevraagd wie hem het beste kenden. Hij antwoordde: “Lennaert Nijgh, maar die is er niet meer, de vrouwen met wie ik heb samengeleefd en mijn kinderen. Marcel begrijpt mij het best, Caya weet het meest van me en Jim heeft mij het best geanalyseerd.”’