3Doc: Shinewereld
donderdag 25 juni, NPO 3, 21.05-21.55 uur
De meeste Nederlanders geboren voor 1990 kregen pas een beetje notie van de impact van YouTube-sterren in oktober 2014. Toen liep een spontane bijeenkomst waarbij Enzo Knol zijn fans had uitgenodigd om naar het Jaarbeursplein in Utrecht te komen zo uit de hand, dat de politie hem in veiligheid moest brengen.
Maar Knol en zijn collega-vloggers (videobloggers) zijn vaak al sinds 2008 bezig een schare volgers te vergaren met filmpjes over hun eigen leven, make-up, muziek of games. Regisseur Jacco Groen volgt een aantal van deze sterren in de documentaire
Shinewereld. Groen (1964) is absoluut niet van de YouTube-generatie, wat leidde tot een vrij traditionele documentaire over het moderne fenomeen. De hoofdpersonen zijn onder anderen David, die dagelijks drie video’s post over voornamelijk games, de zusjes Melanie en Lisa, die luchtig de problemen van een tienermeisje bespreken en Bardo, die groot werd met zelfgemaakte comedy. Allemaal hebben ze meer dan honderdduizend abonnees op hun YouTube-kanaal, flink wat reclame-inkomsten en hordes gillende fans die op events afkomen. Maar wie geen onderdeel is van de ‘YouTube-community’ zal ze zo voorbij lopen. Ze zijn geen van allen heel knap of uitzonderlijk getalenteerd. Hun publiek hebben ze juist voor zich gewonnen door net zo te zijn als zij, maar dan misschien iets brutaler. Alleen de Cinemates, twee jongens van het Groningse platteland, zijn iets anders. Zij hebben de ambitie om ‘echt’ filmmaker te worden, en maken wekelijks een minispeelfilmpje met script, acteurs en special effects. Hun filmpjes zijn dan ook in (vloeiend)
Engels.
Engels.
Maar ook doe-het-zelfroem heeft een keerzijde. Beautyblogger Vera krijgt regelmatig hatelijke reacties op haar filmpjes en ook op straat wordt ze soms voor rotte vis uitgemaakt. Bovendien delen de vloggers samen een traumatische ervaring. Hun collega Djurmaine maakte een eind aan zijn leven. Een maand eerder maakten ze met zijn allen nog een videoclip voor een liedje van hem, waarin de hoofdpersoon voor een trein springt. De gemeenschap vond ook toen steun bij elkaar: ‘het was gewoon #RIPDjurmaine,’ zegt Bardo.