Een schitterend ongeluk
NPO Doc, 20.25-22.10 uur
‘Gedurende de laatste dagen ben ik in staat geweest om mijn leven vanaf een grote hoogte te bezien, als een soort landschap, en met een zich verdiepend besef van alle samenhangende delen. Dit betekent niet dat ik klaar ben met het leven.’
Resumeerde Oliver Wolf Sacks, 81 lentes jong van hart en sinds decennia de vermaardste schrijvende neuroloog van de blauwe planeet, op 19 februari 2015 in The New York Times. Sacks, namelijk, heeft zijn doodvonnis gekregen. De negen jaar geleden gediagnosticeerde zeldzame vorm van kanker die hem al het zicht in zijn rechteroog had gekost, heeft zich in zijn lever uitgezaaid. Negen jaar geleende tijd, vechtlust en optimisme. Productiviteit ook: in het NYT-stuk meldt Sacks dat meerdere boeken in staat van bijna-voltooiing zijn. Zijn tweede autobiografie On the move – A life verschijnt op 28 april bij Knopf.
Negen jaar van steeds het leven nu en hier versus de dood ginds, ergens. Ginds, ergens, weet de in Londen geboren medicus die in de geest van de meest tragische patiënten keek en ervan verhaalde, is dichtbij. Onwerkelijk voor de onverminderd nieuwsgierige. Immers: nieuwe ochtend, nieuwe patiënt, nieuwe ongerijmdheden, nieuwe uitdagingen. Raadsels tot voorbij de horizon. ‘Nee, nooit is het leven klaar,’ sprak de Dood, en lachte onbedaarlijk.
Heden op teleherhaling: de conversatie uit 1993 van VPRO’s Wim Kayzer – in een curieus vervroegde spiegeling met Sacks het linker oog missend – met de eminente ontdekkingsreiziger in grijzecellenland. Zulks in het kader van de reeks Een schitterend ongeluk, waarin Kayzer geheel infotainmentvrij bijzondere wetenschappers bevroeg. Prädikat: besonders wertvoll, noemen de Duitsers dat.