heisa

Op 30 april dit jaar, de dag van de inhuldiging van Willem-Alexander als de nieuwe koning van Nederland, was NOS-verslaggever Etienne Glebbeek niet zozeer bezig met de koninklijke familie, als wel met zijn collega’s van de omroep. Hij werkte op dat moment al aan de making-of van deze gigantische televisie- en radioproductie, waarbij vijfhonderd medewerkers betrokken waren. In totaal werden honderdzestig camera’s gebruikt, werd een heel nos-dorp gebouwd op de Amsterdamse Nieuwezijds Voorburgwal met eetplekken, montagesets en toiletten, en werd behalve televisie ook 27 uur radio geproduceerd.

In zijn documentaire toont hij de heisa achter de schermen. Zo werden vooraf de opbouwwerkzaamheden gefilmd in de Nieuwe Kerk en hingen in sommige regiewagens camera’s die de stress van de regisseurs en hun assistenten registreerden. Etienne Glebbeek: ‘We hadden een regiewagen voor het Museumplein, we hadden een regiewagen voor de koningsvaart, we hadden een regiewagen voor Rotterdam, we hadden een regiewagen voor de kerk en het paleis. De belangrijkste plekken waren volgehangen met camera’s.’

De inhuldiging was een prestigeproject van de nos, vertelt Glebbeek. ‘Het is evident dat we waren weggehoond als we de inhuldiging net zoals in 1980 met tien camera’s hadden gedaan. En terecht. De gemiddelde voetbalwedstrijd uit de eerste divisie wordt al met vier of vijf camera’s gefilmd. Toen ik in 1992 bij Studio Sport kwam werken, gingen wij met één camera naar voetbalwedstrijden in de eredivisie toe. Dat is nu ondenkbaar. Als televisiemakers hebben wij de verantwoordelijkheid om het er zo aantrekkelijk mogelijk uit te laten zien.’

Dus om die reden was er over de Dam een honderden meters lange kabel gespannen waarover een fly cam heen en weer bewoog die normaliter gebruikt wordt voor het centre court van een tennistoernooi als Roland Garros.

Op de dag zelf is er weinig fout gegaan, bezweert Glebbeek. ‘Behalve dat iedereen heeft gezien dat er een slowmotion werd gebruikt die zo langzaam was dat het een minuut duurde voordat er een vlag was gehesen.’

Grote zenuwachtigheid bemerkte Glebbeek niet onder zijn collega’s. ‘Maar spannend was het wel voor de regisseur, in dit geval Jan de Roode. Hij moet in een split second keuzes maken, terwijl hij geschiedenis aan het maken is. Over vijftig jaar worden die beelden teruggekeken. En dat hangt af van of jij “cut!” of “camera 1” of “2” hebt geroepen.’