De geur van hamka’s hangt in de lucht. De pasgeopende zak ligt onaangebroken op schoot. Even voel ik me weer vijf. Even zit ik weer op de bank met mijn vader, met een klein zakje hamka’s tussen ons in. We genieten ervan en nemen maar af en toe een hapje, want we moeten het een hele aflevering van Thunderbirds met dat ene zakje doen. Dit is voor even weer de laatste keer dat we samen op de bank zitten, want papa moet weer werken. Het voelt voor mij alsof hij voor altijd weg gaat. Elke keer weer. En toch is hij steeds maar zes weken weg. De brok in mijn keel is echt. Tijd blijft een ongrijpbaar concept voor een kind.
 

Aiden (zes) en zijn broertje en zus moeten hun vader Martin nog langer missen. Minstens negen maanden en als het mis gaat misschien wel voor altijd. Martin (26) is medic in het Amerikaanse leger. Hij woont samen met zijn gezin achter de hekken van Fort Polk, een van de vele legerbases die Amerika rijk is. Zijn bestemming: Afghanistan.

Martin en Aiden kijken geen Thunderbirds. Ze spelen een knokspel op de spelcomputer. Martin maakt er een weddenschap van. Aiden mag een game uitzoeken als hij wint. De spanning in het gezicht van Aiden verandert in huilerige overgave. ‘Hoe kan ik ooit een nieuwe game kopen?’ Maar hij mag niet huilen van Martin. ‘Weet je wel wie de oudste man in huis is straks?’
 

Oudste man in huis of niet, Aiden blijft een kleine jongen. En kleine jongens missen hun vader. Om het leed wat te verzachten is daar de Daddy Doll. Een pop met als gezicht een foto van papa. De plastic laag die de foto op zijn plek houdt lijkt net de beschermende kap die papa straks in Afghanistan draagt, althans, volgens de verkoopster.
 

De documentaire Daddy Doll stelt geen duidelijke vragen en geeft geen duidelijke antwoorden. De camera penetreert de hekken van Fort Polk (Home of Heroes), de muren van het huis en de familiestructuur van Martins gezin. De persoonlijke sfeer die ontstaat door de intieme cameravoering geeft een klein kijkje in de ziel van Amerika. Hoe functioneert een gezin, als de vader slechts aanwezig is in een pop en in de incidentele videoboodschap?
 

Daddy Doll van Kasper Verkaik is een van zeven korte documentaires van 25 minuten, gemaakt door jonge documentairemakers. Allen vertonen ze iets hedendaags, maar het verdriet van kinderen over het vertrek van hun vader is van alle tijden.