De rekenkamer
Nederland 3, 20.35-21.10 uur
De hele dag lui aan het zwembad hangen, jezelf volproppen en -gieten en niets van de omgeving zien: zo’n all-inclusivereis is natuurlijk niets voor u. We hebben het laten onderzoeken: lezers van de VPRO Gids bedwingen in de vakantie liever bergtoppen, tuffen langs Franse chateaus om te keuvelen met wijnboertjes, of gaan minstens kamperen in een rustieke fruitboomgaard.
Maar u wilt natuurlijk wel weten hoe de rest van de wereld het uithoudt in zo’n afschuwelijk ordinair resort aan de Turkse rivièra. De rekenkamer heeft het allemaal voor ons uitgezocht: van het aantal kilo’s eten per persoon tot het ijsjesbeleid en het Russenquotum. Drie verslaggevers kregen een week lang all access in een all inclusive en testten de vooroordelen.
‘Ik moest wel over een drempel,’ geeft verslaggever Sofie van den Enk toe. ‘Ik dacht: moet ik écht zo’n bandje om, de hele tijd op dit terrein blijven en in de rij voor het buffet? Maar gaandeweg begon ik in te zien wat mensen aantrekt in zo’n vakantie. Zeker als je kleine kinderen hebt, kun je heel goed ontspannen, omdat alles gewoon geregeld is. Sommige mensen komen gestrester terug van vakantie dan ze gingen, omdat ze in een primitief huisje op een Italiaanse bergtop willen zitten. Dat zal de gasten in dit resort niet overkomen.’
Afzetpraktijken konden de keurmeesters van De rekenkamer ook niet ontdekken: ‘Eigenlijk krijg je echt waar voor je geld. De winstmarges van de reisbureaus en hotels zijn klein. Ze verdienen alleen maar omdat zo veel mensen zo’n vakantie boeken.’ Viel het dan eigenlijk best mee? ‘Het was natuurlijk óók verschrikkelijk,’ stelt Van den Enk ons gerust. ‘Het entertainmentprogramma bijvoorbeeld. En de Engelsen die maar door blijven zuipen terwijl kun kinderen in de plastic stoeltjes in slaap gevallen zijn. Dat vond ik wel stuitend.’
Maar u wilt natuurlijk wel weten hoe de rest van de wereld het uithoudt in zo’n afschuwelijk ordinair resort aan de Turkse rivièra. De rekenkamer heeft het allemaal voor ons uitgezocht: van het aantal kilo’s eten per persoon tot het ijsjesbeleid en het Russenquotum. Drie verslaggevers kregen een week lang all access in een all inclusive en testten de vooroordelen.
‘Ik moest wel over een drempel,’ geeft verslaggever Sofie van den Enk toe. ‘Ik dacht: moet ik écht zo’n bandje om, de hele tijd op dit terrein blijven en in de rij voor het buffet? Maar gaandeweg begon ik in te zien wat mensen aantrekt in zo’n vakantie. Zeker als je kleine kinderen hebt, kun je heel goed ontspannen, omdat alles gewoon geregeld is. Sommige mensen komen gestrester terug van vakantie dan ze gingen, omdat ze in een primitief huisje op een Italiaanse bergtop willen zitten. Dat zal de gasten in dit resort niet overkomen.’
Afzetpraktijken konden de keurmeesters van De rekenkamer ook niet ontdekken: ‘Eigenlijk krijg je echt waar voor je geld. De winstmarges van de reisbureaus en hotels zijn klein. Ze verdienen alleen maar omdat zo veel mensen zo’n vakantie boeken.’ Viel het dan eigenlijk best mee? ‘Het was natuurlijk óók verschrikkelijk,’ stelt Van den Enk ons gerust. ‘Het entertainmentprogramma bijvoorbeeld. En de Engelsen die maar door blijven zuipen terwijl kun kinderen in de plastic stoeltjes in slaap gevallen zijn. Dat vond ik wel stuitend.’