Studio sport: Tour de France
Nederland 1, vanaf 12.50
Thuis voor de tour van Monique Huijdink en Anne Spapens (beiden werkzaam als publiciste) is een met aanstekelijk enthousiasme geschreven boek, waarin van alles aan bod komt, maar dat zich in de eerste plaats onderscheidt door het opmerkelijke fanatisme dat de auteurs tentoonspreiden.
‘Morgen begint de Tour,’ zijn de eerste woorden van hoofdstuk 1. ‘Al maanden kijken we uit naar morgen’.
Even verderop: ‘Het Touruitzendschema is leidend. Alle afspraken worden verzet of afgezegd. Werk plannen we om de tv-uitzendingen heen. Nog beter: we nemen drie weken vrij.’ En: ‘Alle dagelijkse zorgen en beslommeringen raken op de achtergrond. Het wereldnieuws interesseert ons nauwelijks meer. Er bestaat nog maar één ding: de Tour de France. (…) Er komt niets tussen ons en de Tour de France. Nooit.’
Op een van de laatste pagina’s – wanneer, o gruwel, de Tour is afgelopen – heet het: ‘Buiten wacht ons een verwaarloosde tuin, binnen een man aan wie we ons opnieuw moeten voorstellen.’
Hoe zit dat precies? Ik kwam ergens in het boek heel even een man tegen.
Monique Huijdink: ‘Er zijn er twee.’
Maar die interesseert het niet?
MH: ‘Mijn vriend niet, Annes vriend wel.’
Anne Spapens: ‘Die zit door de week op zijn werk. Als hij thuis is, kijken we wel eens samen. Maar hij wil ook graag zappen, dus kijk ik liever in mijn eentje.’
MH: ‘Mijn vriend houdt alleen van politiek en helemaal niet van sport. Hij is dankzij mij de Tour wel gaan waarderen, maar ik zit ook voornamelijk alleen te kijken.’
In het boek lijkt het alsof jullie altijd getweeën kijken.
MH: ‘Ja, maar dat is niet zo. Anne woont in Harderwijk en ik in Utrecht. Maar dankzij twitter kun je uitstekend communiceren terwijl je naar dezelfde beelden kijkt.’
AS: ‘We kennen elkaar ook van Twitter.’
Jullie beginnen de dag graag met de herhaling van De avondetappe van de avond ervoor, las ik,
AS: ‘Ik zet de televisie al wel ’s ochtends aan, dus dan hoor ik het op de achtergrond. Zie ik het half…’
MH: ‘Wij beleven de Tour eigenlijk als een drie weken durende dramaserie, waarbij elke keer iets geks gebeurt in een onbekend scenario. Het lijkt op het fenomeen van series op dvd kijken. Daar is onderzoek naar gedaan. Het brein is ingesteld op verhalen, en als het verhaal eenmaal loopt wil het brein door met dat verhaal. Dan maak je endorfine aan en daar word je gelukkig van. Dat verklaart ook waarom we aan het eind van de Tour een zwart gat beleven, want dan is die endorfineproductie er niet meer.’
AS: ‘Het is een leegte. Je wilt om twee uur de tv aan te zetten, en dan is er niks. Dan moet je een andere bezigheid zoeken.’