Ik had een verhaal geschreven over vergaderen. Dat het nergens voor nodig is, dat je net zo goed alle beleidsnotities ongelezen kunt laten, het geijkte verhaal van de ironicus.

Ik had een verhaal geschreven over vergaderen. Dat het nergens voor nodig is, dat je net zo goed alle beleidsnotities ongelezen kunt laten, het geijkte verhaal van de ironicus. Die uiteindelijk de taal spreekt van een grotbewoner die o zo blij is met zijn leven in dat hol. Dat las net ik net op tijd in een essay van Lewis Hyde over de dichter Berryman. En gelukkig legde een vriend toen ook nog uit dat vergaderen een vorm van beschaving is. We ontdekten het vuur, gingen daarna rond het vuur zitten om te praten. Natuurlijk sloop al snel de vergadertijger rond het vuur, maar hem moet je maar op de koop toe nemen. Belangrijk zijn de schaduwen.