Ik bivakkeerde de afgelopen weken regelmatig in het universum van Marten Toonder. Dat was geen straf, hoewel ik behoorlijk ben aangestoken. Als u tenminste begrijpt wat ik bedoel. Ik zal weer moeten leren mijn eenzame weg te gaan, tot welzijn van iedereen. Het Bommeliaanse taalgebruik is overigens vooral zo schitterend omdat Bommel voortdurend tastende is.
De schrijver Johnny van Doorn had dat ook, op geheel eigen wijze. Zo vertelde Wim Noordhoek mij eens dat Johnny hem gedurende twee weken dagelijks belde om hem deelgenoot te maken van zijn gevecht met een verhaal over evolutie. Het was een opdracht. Na een week vroeg Wim waar het dan precies over moest gaan. Over hoe je elkaar beoordeelt, zei Jo hnny. E-vo-lu-tie! Nee, zei Wim, dat heet evaluatie. Het bleef even stil en toen galmde het woord terug, zoals alleen Johnny van Doorn een woord kon laten klinken: oh, e-va-lu-át- ie!
Ik bivakkeerde de afgelopen weken regelmatig in het universum van Marten Toonder. Dat was geen straf, hoewel ik behoorlijk ben aangestoken. Als u tenminste begrijpt wat ik bedoel. Ik zal weer moeten leren mijn eenzame weg te gaan, tot welzijn van iedereen.