Omdat ik een betoverend stukje las van Wim Noordhoek over het laatste onvoltooide boek van Willem Brakman, Staren in het duister, waarin de dood een grote rol speelt en het hiernamaals een kijkdoos wordt, zat mijn hoofd opeens vol beelden van de dood. Zo was er het tapijt waarin een Amsterdamse man van goede komaf, die nog op het Rembrandt-plein had rondgelopen met een witte vos als hond aangelijnd, zijn gestorven ex-vrouw had gerold om haar tegen de buitenwereld te beschermen. En ik stond weer bij de kist van de Amsterdamse die op hoge leeftijd stierf in bad en waarvoor ik als dichter van dienst een gedicht schreef omdat er niemand op haar begrafenis zou komen en zij dus een eenzame uitvaart kreeg. Ik heb haar in bad laten stappen, zich herinnerend hoe ze dat vroeger deed, zich verheugend op de volgende dag. Ik ben het met Brakman eens dat je achter het duister moet kijken.
Omdat ik een betoverend stukje las van Wim Noordhoek over het laatste onvoltooide boek van Willem Brakman, Staren in het duister, waarin...