Bewegingstheater BEWTH was een bijzonder gezelschap. Ik heb ooit in m'n eentje een voorstelling van de groep gezien en gehoord in een Haarlemse kerk. Het was ook de bedoeling dat ik de enige bezoeker was: ik moest iets maken over wat zij gemaakt hadden, zoals een aantal anderen die op andere avonden ook alleen in het donker van die kerk mochten zitten om getuige te zijn van...ja, van wat? Van een gezelschap dat gebouwen liet stralen: 'De ware hartstocht van BEWTH is het tonen van gebouwen in hun ruimtelijke schoonheid. Zoals de schilder Pieter Saenredam dat deed in de zeventiende eeuw. Dat probeerde BEWTH, meer dan dertig jaar'.
Jammer dat ze er niet meer zijn. Ik heb tijdens Poetry International waar hun regisseur, de dichter Ben Zwaal optrad, nog eens goed gekeken naar de foto's die Roeland Fossen maakte en herinnerde me toen een gesprek met een kunstcriticus die het wel goed vond dat ze verdwenen. Jaren geleden is het al weer maar ik hoor hem weer.
Ik zei: waar is dat opheffen nu goed voor?
Hij zei: ze doen altijd hetzelfde, ze vernieuwen zich niet.
Toen was ik uitgepraat: aan sommige mensen valt niet uit te leggen dat sommige kunstenaars zich helemaal niet moeten vernieuwen, sterker nog: zich moeten blijven vastklampen aan wat ze ooit bedachten. En dat herhalen, steeds beter herhalen. Zodat we diezelfde kerk telkens maar weer kunnen betreden alsof het de eerste keer was.
Bewegingstheater BEWTH was een bijzonder gezelschap. Ik heb ooit in m'n eentje een voorstelling van de groep gezien en gehoord in een Haarlemse kerk.