Vroeger ging ik weleens naar de snackbar of de dokter om de leesmap te lezen. Ik had niet eens trek in een patatje. Dat het geen geslachtsziekte was maar onschuldig wild vlees wist ik ook allang. Stiekem de Viva en Story lezen, dat was wat ik wilde. Vooral die laatste was leuk omdat de bladen zo oud waren dat je al wist hoe alles af zou lopen. Dat die en die uit elkaar zouden gaan en dat die onder de tram zou komen. Je las de uit elkaar vallende Story met de kennis van nu.
Maar het leesplezier maakte de schaamte niet minder, het is nu eenmaal niet geaccepteerd om een blad te lezen waarvan je niet tot de doelgroep behoort. Het levert schuine blikken op en je wordt het mikpunt van spot. Ik ontwikkelde een methode waardoor ik het leven kon leiden dat ik wilde, zonder dat anderen daar iets van wisten. Ik schoof de Story achter een blad waarvan mensen niet op zouden kijken als ik het las, bijvoorbeeld Man & Motor. Terwijl iedereen in de snackbar of wachtkamer dacht dat ik over de nieuwste motor van Suzuki las, droomde ik in werkelijkheid weg bij de nieuwste echtscheiding van een belspelpresentatrice.
Maar zoals de computer ervoor heeft gezorgd dat we minder persoonlijk contact hebben met elkaar, en we door de komst van de ov-chipkaart geen tipjes meer kunnen maken van treinkaartjes, zo heeft online tijdschriftendienst Blendle ervoor gezorgd dat je nooit meer stiekem hoeft te lezen. Dat die tijd echt voorbij is besefte ik toen ik in bed het Viva-artikel ‘Maak je poes klaar voor de lente’ las, over de grote voorjaarsschoonmaak voor mensen hun vagina. Ik genoot in de privacy van mijn eigen pyjama van het artikel, maar het genot was groter toen ik me ervoor schaamde.