'optreden is voor mij ook meditatie'

'Ik hoop dat je tegen het woord kanker kan, want ik ben net afgewezen als presentator van een kinderprogramma en de recensent van een hele grote krant die vanavond zou komen kijken heeft afgebeld', roept Pepijn Schoneveld vanuit zijn auto terwijl ik mijn voordeur uitstap. Pepijn is cabaretier, en vandaag ga ik met hem mee naar Hoorn waar hij zijn show speelt in de Schouwburg. We kennen elkaar niet goed maar door het interview dat ik vorige zomer met hem had in mijn succesvolle programma Zomergifjes heb ik veel respect voor hem gekregen als mens.  

Zijn middenklasse auto is afgeladen met grote zwarte kisten. 'Daar zit mijn voorstelling in, ik bouw alles zelf op.' Het zou niet de laatste keer zijn dat de jonge cabaretier – die zelf naar alle theaters rijdt - blijkt te beschikken over een flinke portie aangeboren bescheidenheid.

Na nog enkele woorden te hebben bevuild aan het bekende kinderprogramma waarvoor hij is afgewezen ('Ze zeiden dat ik te professioneel was en dat ik het daarom niet ben geworden! Zoiets zou in Amerika nooit gebeuren!') geeft Pepijn het gesprek een vrolijke wending. Honderduit vertelt hij over zijn angststoornis, die hij inmiddels sporadisch onder controle heeft. 'Mediteren helpt', zegt hij. 'Iedere dag zit ik drie kwartier stil op een kussen. Om me even helemaal op één ding te concentreren. Ik word er rustig van.' Als ik hem vraag of hij rustig wordt van optreden: 'Optreden is voor mij ook meditatie.'  

Pepijn trok al jong van Twello naar de hoofdstad om het daar te gaan maken. Hij is een selfmade man, dat zijn ouders voor hem een appartement kochten en hij van zijn moeder een auto kreeg doet daar niets aan af vindt hij zelf. 'ik betaal zelf de hypotheek en de benzine hoor.'

In Hoorn aangekomen draagt hij zelf de grote zwarte kisten naar binnen. Inmiddels lijkt de geur van theater hem niet meer op te vallen, in tegenstelling tot ondergetekende op wie de geur van applaus en emotie nog altijd een diepe indruk maakt. Een geoliede machine komt op gang, behendig maakt Pepijn zelf alle kisten open, sluit kabels aan en maakt een praatje met de licht- en geluidsmannen van het theater. Als blijk van dank en gelijkwaardigheid biedt hij hen herhaaldelijk door Pepijn zelf meegebrachte koeken aan.

Al snel is de koek op en het décor af. Er is tijd om nog even snel een hapje te eten in het dorp voordat de voorstelling begint. Pepijn kan het restaurant dat hij in gedachten had niet vinden. 'Wacht ik bel Alex Klaasen even om te vragen hoe die restaurant-app heet.' Niet veel later nemen we plaats in het restaurant van een hotel middenin het bruisende hart van Hoorn. We wanen ons in New York of Milaan, de pasteltinten, en plastic paastakken lijken in een vurige dialoog te zijn verwikkeld. Bij het raam is een oudere dame in slaap gevallen of overleden op haar bord. Pepijn werpt een geroutineerde blik op het menu en bestelt de kipsate. Tijdens het eten krijgt Pepijn toevallig de laatste cijfers van zijn tour door. Ze zijn boven verwachting. Het leven lacht de jonge cabaretier tegemoet. Buiten gaat de lentezon langzaam onder.  

Het geroezemoes in de zaal verstomt wanneer Pepijn het podium oploopt. In een wervelende anderhalf uur durende show snijdt Pepijn de taart des levens aan. Volwassen worden en alle ongemakken die dat met zich meebrengt. 'Zou je me nemen als ik zo in je tuin lag met je lievelingsschoenen aan en mijn kontje omhoog.' Vraagt Pepijn aan een nietsvermoedende oudere man in het publiek terwijl hij met beiden handen zijn in een korte broek gehulde kontje uit elkaar lijkt te trekken om zijn imaginaire poepgaatje aan de zaal te tonen. Moeiteloos wisselt hij absurdistische scenes af met gevoelige liedjes waarbij hij zichzelf begeleid op de piano. Vanaf rij twee maak ik de voorstelling soldaat. Wat opvalt is dat de meest bejaarde vrouwen de grofste grappen pikken. Het zal zijn innemende persoonlijkheid zijn. De zaal deinst mee op de grappen die elkaar in het ritme van een verliefde hartslag opvolgen. Als Pepijn zijn diepste gevoelens bezingt slikt de zaal haar tranen weg. In de auto terug naar Amsterdam beloof ik hem dat ik dan wel een recensie zal schrijven. Ik zal schrijven dat de voorstelling van Pepijn een spiegel is die het leven weerkaatst: er is een begin, een einde, en daartussenin is alles gewoon heel genant. Gaat dat zien.

MENEER JONGETJE
Gezien vr 4 april 2014
* * * * * * * *
(acht sterren)