Het is 1999 en de pc bromt. Word 95 staat open op een artikel waarmee mijn moeder bezig is. Maar die is nu even boodschappen doen. Ik kruip achter het bureau. De computer belt in. Op Netscape staat www.muziek.com als standaardpagina ingesteld (mijn ouders hadden aandelen in deze url; hij zou hen straks, als het internet het nieuwe ding zou worden, net zo rijk maken als Nina Brink). Klik. Mijn handen zweten. Dit hoort niet, maar ik heb van vriendjes gehoord dat er een revolutie ophanden is. De tijd van rukken op Poolse naaktmodellen uit de Break-Out! die zich voordoen als gewone Hollanders is voorbij. Altavista.com, daar moet je zijn als hitsige puberjongen.
Search: naked women.
Nee, wie houd ik hier nou voor de gek.
-> Backspace.
Search: naked men.
Gulp open.
-> Enter.
Er worden een paar sites voorgesteld, waarop miniaturen van naaktfoto’s staan. Ik lig onderuitgezakt in de bureaustoel, alsof ik er eigenlijk niet ben. De geelgrijze muis glijdt voorzichtig over het bureau. Ik klik op een miniplaatje. Een nieuw venster opent. De hele pagina is wit. De jpeg laadt, pixel voor pixel. Het gaat gruwelijk langzaam. Ik zie na een minuut alleen een zwoele mannenblik, minuten later een stukje drooggetrainde torso. De spanning bouwt evenredig op met mijn christelijk schuldgevoel en de angst dat mijn moeder thuiskomt. Een combinatie die voelt alsof iemand tegelijkertijd me over mijn bovenbeen wrijft én aan mijn oorlel knabbelt. Ik zie buikhaar dat ik zelf ook zo graag wil. Ik ben tien minuten verder. Ik gloei, want ik zie nu echt bijna een piemel.
