Ik wil met mijn dochter de Bijenkorf uitlopen als het alarm afgaat. Dat gebeurde de vorige keer ook al. Het alarm van de nieuwe lippenstift was toen niet goed verwijderd. Vlak daarvoor zei mijn dochter nog dat ze dit moment altijd zo eng vond, vlak voor die detectiepoortjes. Ik stelde haar gerust dat zolang we niets stelen we niets te vrezen hebben. Dat deed er niet toe, zei ze, ze vond het toch eng. En toen ging het alarm af. Het was mooi dat het gebeurde, zo maakte ze meteen mee dat we niet subiet het cachot in werden gesleept.
De bewaker zei: ‘Ik weet al waar u iets heeft gekocht.’ Ik noem geen namen, maar er is een afdeling beneden bij de Bijenkorf waar er iets niet goed gaat met die beveiliging.
Nu lopen we weer richting uitgang en opnieuw zegt mijn dochter: ‘Dit vind ik altijd eng.’ En ja hoor, ook nu klinkt het alarm. De bewaker wenkt ons.
‘Zal wel weer die lippenstift zijn,’ zeg ik.
Al onze spullen worden uitgepakt, we maken een gezellig praatje, hij wil mijn bonnetje zien. Ik zoek het juiste bonnetje en kan het niet vinden. Nu krijg ik het toch een beetje benauwd. Alsof zelfs het bonnetje verliezen een misdaad is. Ik ben werkelijk opgelucht als ik het vind en ik presenteer het blij aan de bewaker. Maar blijkbaar heeft hij het niet nodig om mijn eerlijkheid te controleren maar om de schuldige te vinden. Hij schrijft iets over van het bonnetje.
‘O,’ zeg ik, ‘krijgt de verkoopster nu een standje?’
‘Ja,’ zegt hij, ‘dit wordt wel even gemeld.’ Meteen heb ik medelijden met de verkoopster, en nu er toch een schuldige in het spel blijkt te zijn, kan ik me niet voorstellen dat ik het niet ben. Misschien hebben we haar afgeleid tijdens de koop?
‘Ja,’ zegt de bewaker, ‘u vat het nog positief op, maar sommige mensen worden echt kwaad als het alarm afgaat.’
‘Echt?’ Zelfs mijn dochter verbaast zich dat hier mensen boos van worden. Wij staan daar als makke lammeren, laten ons gedwee tegenhouden en onze bezittingen doorzoeken. Ik word verre van kwaad maar vraag me af hoe ik dit had kunnen voorkomen en naast mij staat een wel heel timide dochter. Dus vraag ik me natuurlijk ook af of het mijn schuld is, dat mijn dochter bang is voor het winkelalarm.
Als ouder ben je per definitie schuldig, de detectiepoortjes loeien de hele dag door.