Verzaakt

Op mijn aanrecht ligt een kleerhanger waarvan het onderste latje, waar je een broek overheen kunt hangen, is afgebroken. Er zitten nog twee spijkertjes aan, die ik eruit moet halen, dan kan ik de kleerhanger weer gebruiken. Ik hoef alleen even de nijptang uit de gereedschapskist te pakken. Toch ligt die kleerhanger daar nu al een week en hij ligt best wel in de weg.

Ik stel mij voor dat mijn moeder op bezoek komt, zij zou vragen wat die kleerhanger daar doet en na mijn antwoord die spijkers er meteen uithalen. Het is een karwei van niets, maar omdat het een karwei is in mijn eigen huis, doet het denken aan de lijst van karweitjes, en omdat ik niet aan die lijst wil denken, begin ik er niet aan.

Tijdens mijn studie werkte ik op een kantoor. Op onze telefoon zat een kartonnetje geplakt met belangrijke nummers, dat kartonnetje liet steeds los. Toen ik daar net kwam werken, verbaasde het me dat niemand het even beter bevestigde. Het was het eerste wat ik deed, dat ding vastplakken. Ik maakte een goede indruk, een kleine dagelijkse irritatie was meteen door de nieuwe werkkracht verholpen.

Al snel had ik een lijst van taken, ik deed mijn werk, het kartonnetje liet weer los, ik had nog wel meer aan mijn hoofd en ik liet het zo. Toen ik daar wegging, werkte ik een nieuwe studente in. Ze keek naar het kartonnetje op de telefoon, sprak haar verbazing uit dat niemand dat ding beter bevestigde en het eerste wat ze deed, was het weer vastplakken.

Ik keek ernaar met een smalende glimlach, die evengoed voor haar als mijzelf was bedoeld. Wacht maar, dacht ik, jij geeft het straks ook op als het weer loslaat, maar ook zei ik tegen mezelf: was dat nou zoveel moeite?

Je zou je huis, je spullen, je leven oppervlakkiger moeten bekijken, niet zien hoe zich achter die ene taak honderd andere verdringen, dan zou je die kapotte lamp wel vervangen, misschien ook die vriendin weer eens bellen. Alsof je een nieuwe werknemer bent, nog maar net in dienst van jouw leven.