Verdooft

Als ik op mijn lichaam ergens een wond heb die net aan het helen is, kan ik beter niet telefoneren. Tijdens telefoongesprekken krab ik zo’n wond open. Mijn vingers lijken het een prettige handeling te vinden en gaan hun gang. Pijn voel ik niet. Die voel ik pas als het gesprek voorbij is en ik naar de bloederige zooi staar. Dan ga ik mijzelf verbinden en ben weer uiterst zorgzaam voor mijn lichaam. Ook trek ik vaak mijn sokken uit tijdens het telefoneren, terwijl ik altijd koude voeten heb. Aan het eind van het gesprek zie ik mijn sokken liggen en denk: ik heb het weer gedaan.
Ik heb na een verdoving bij de tandarts wel eens een middag lang heerlijk op mijn lip gekauwd. Ik had kunnen weten dat dat niet verstandig was, maar het was te lekker om mee te stoppen. Toen de verdoving uitgewerkt was had ik vanzelfsprekend spijt en een kapotte lip.
Telefoongesprekken verdoven mij blijkbaar minstens zo goed als een spuitje van de tandarts. Helaas is het om duidelijke redenen niet mogelijk de telefoonverdoving bij een tandartsbezoek aan te wenden.
Niets verdooft zo lekker als geklets. Als ik bloed moet laten prikken, praat ik tegen de prikker. Soms praat ik ook als mijn bloeddruk wordt opgemeten, al is daar geen verdoving bij nodig. Tenminste, niet specifiek daarvoor, maar er zijn altijd wel bijkomstigheden die verdoving verlangen, al is het maar de stilte.
Ooit kletste ik tegen een verpleegster terwijl ze de grote bloeddrukband om mijn bovenarm strak trok. Toen ze de bloeddrukmeter aanzette zei ze: ‘En dan houden we nu even onze mond.’ Ik was toen ruim volwassen, maar ik gehoorzaamde subiet. Zulke zinnen hoor je niet vaak meer en missen hun uitwerking niet als ze je onverwacht treffen. De verpleegster zal hebben gedacht dat het geklets mij teveel enerveerde, maar niets is minder waar. Ik vermoed dat mijn bloeddruk onmiddellijk omhoog schoot, toen ik mijn mond sloot.