Ik wil weten of ze een rijbewijs heeft. Ik heb het haar al eens gevraagd. Hoe kan het dat ik het antwoord niet meer weet? Als ik haar weer zie vraag ik het en later nog een keer.
Ik heb haar nu drie keer gevraagd of ze een rijbewijs heeft. Ze heeft géen rijbewijs. Als ik teveel met de vraag bezig ben schiet het antwoord er bij in. Ik denk: Niet vergeten te vragen niet vergeten te vragen en als ik het dan eindelijk niet vergeet en vraag: ‘Heb je een rijbewijs?’ ben ik zo tevreden dat ik de vraag niet ben vergeten, dat ik ontspannen achterover leun, alsof ik klaar ben, al voor het antwoord en ik hoor niets. Soms weet ik zelfs niet meer of ik iemand iets hardop heb gevraagd of alleen maar voornam me het te vragen.
Dan vraag ik: ‘Heb ik jou al gevraagd of je een broer hebt of heb ik mij die vraag alleen maar voorgenomen?’ ‘Ja, dat vroeg je al.’ ‘Aha, dan ben ik vergeten naar het antwoord te luisteren, heb je een broer?’ ‘Nee.’ Meestal herhaal ik het antwoord dan even: ‘Jij hebt geen broer’, dat helpt, ik luister nu eenmaal beter naar mezelf dan naar een ander.
Het is als wanneer ik een thriller uitlees alleen omdat ik het antwoord wil weten, wie is de moordenaar, waar komt het gevaar vandaan? De zoektocht kost meer tijd dan de uitkomst en ook al heeft de uitkomst me voortgestuwd, was de uitkomst de reden om verder te lezen, het kan maar zo dat ik je later het verhaal kan navertellen maar de afloop ben vergeten. Dat heb je met die plot gedreven boeken. Ik bedoel, die Joachim Stiller van Hubert Lampo, ik vroeg het me het hele boek echt oprecht af hoe het zat, ik wilde niets liever weten, het was de reden om verder te lezen maar een week later was ik al vergeten hoe het boek eindigde. Niet omdat het me niet boeide maar omdat de moeite me langer bijbleef dan de beloning.
Een uitkomst is zelden overweldigend en vragen zijn gewoon gemakkelijker te onthouden, ze zeuren zo lekker voort in je hoofd. Dat ik de antwoorden vergeet die de mensen me geven is dus zeker niet uit gebrek aan interesse, het is een overschot eraan.
Ik wil weten of ze een rijbewijs heeft. Ik heb het haar al eens gevraagd. Hoe kan het dat ik het antwoord niet meer weet? Als ik haar weer zie vraag ik het en later nog een keer.