Alleen

De geluiden zijn anders als ik alleen ben, de geuren ook. Het is stil in huis, wanneer ik in mijn badkamer het chloorwater uit mijn badpak spoel. De geur van het chloor, de kou die ik van buiten meenam, het trillende gevoel in mijn benen omdat ik zo lang heb gezwommen, het is allemaal heel aanwezig. Aanweziger dan wanneer er nog iemand in huis was geweest. Als er iemand in huis is, moet ik daar tegen praten.
Ik roep: ‘Word ik weemoedig van, van die chloorgeur!’ (terwijl ik al weet dat ‘weemoedig’ niet het juiste woord is) of ik zeg: ‘Jezus, wat hou ik van de herfst.’ Ik kan dat niet laten. Als er iemand is, dan moet ik iets met diegene, tegen diegene, ondanks diegene. Als ik alleen ben, zijn er meer geuren, meer geluiden, meer kleuren, betere gedachten.
Ik denk vaak aan de Inuit als ik alleen ben, omdat ik weet dat ze de hele winter met elkaar zitten opgesloten, in een klein huis, te koud en te donker om de deur uit te gaan. Vroeger zaten ze zelfs in een iglo. Ik weet dat, want ik zal nooit de zin vergeten: ‘We zaten allemaal te zitten, maanden achtereen, terwijl we toekeken hoe de wanden smolten.’
Ik zoek dat citaat terug, het staat in het dikste boek over depressie dat ik heb. Ik weet dat die Eskimo’s vaak depressief zijn, dat het zelfmoordpercentage enorm is. Ik vraag me af hoe dat nou ook alweer kwam en of het inderdaad zo erg is om al die maanden geen moment alleen te kunnen zijn.
Ik lees: ‘Onder die omstandigheden van gedwongen samenzijn is er geen ruimte voor klagen of praten over problemen, of voor boosheid en beschuldigingen. De Inuit hebben derhalve een taboe op klagen. Ze zijn zwijgzaam en zwartgallig, of ze zijn vertellers die graag lachen, of ze praten over het weer buiten en over de jacht, maar ze praten vrijwel nooit over zichzelf. Depressiviteit, gepaard gaande met hysterie en paranoia, is de prijs die betaald wordt voor de grote gemeenschappelijkheid van het Inuitbestaan. De bijzondere kenmerken van Groenlandse depressie zijn geen rechtstreekse gevolgen van temperatuur en licht; ze zijn de consequentie van het taboe op praten over jezelf. De extreme fysieke intimiteit van deze gemeenschap maakt emotionele zelfbeheersing tot een must.’
Mmm.
Emotionele zelfbeheersing.
Ik lees geloof ik het tegenovergestelde van wat ik zocht.
Ik wilde een punt maken over zelfbeheersing die er juist niet is zodra er een ander om je heen is. Dat beheersing dan niet meer mogelijk is en er een oneindig meedelen losbarst alsof je gedachten juist in gezelschap niet meer de jouwe zijn.
Jammer.
De volgende keer over Kajakangst.