Reclame

Ik wilde op een website kijken wat nieuwe All Stars kosten, maar voor ik bij het schoenenaanbod kwam, las ik: ‘… Converse schoenen en kledij voor mensen die op creatieve, optimistische en rebelse wijze leven.’
Ik zocht niet verder, ik bleef naar die zin staren, het type dat we hebben geleerd te negeren en dacht heel kalm: stel je voor, dat het waar is, dat ik All Stars koop en dan creatief, optimistisch en rebels ben.
Ik vind het prettig om zo’n zin heel kort te geloven, ik glimlach en stel me een wereld voor waarin alle taal waar is, en hoe raar dat zou zijn.
Ik was dertien toen ik voor het eerst zo’n vreemde reclamezin hoorde. Ik zat aan tafel in de huiskamer, ik weet niet meer wat ik deed, ik denk dat ik moe was, ik was altijd moe. De radio stond zacht aan, op een Gelderse zender en ineens klonk er een stem uit de radio die tot mij sprak.
Jammer genoeg heb ik de hele tekst nooit meer kunnen achterhalen, maar het was iets als: ‘Je bent een uniek mens, je wilt je onderscheiden, maar je wilt ook samen met je vrienden zijn.’ Veel zal het niet hebben voorgesteld, maar voor mij als dertienjarige klonk het als diepe wijsheid en ik weet dat ik wakker geschud werd, ontwaakte uit een grote lethargie. Er werd tot mij gesproken, en ik zat daar, alert en doodstil alsof het God zelf was die door de radio tot mij sprak. Ik wilde niets missen van wat er volgde, want dit ging over mij. Weer werd er benadrukt dat ik uniek was, maar niet alleen wilde zijn. Dat was precies wat ik wilde horen. Ik werd begrepen. Maar toen zei God: ‘Stap dan eens binnen bij Steps.’ En de engelen zongen: ‘Stap eens binnen bij Steps, kleding die bij je past. Stap eens binnen bij Steps, kleding die je steeds verrast.’
Ik voelde me verslagen. Ik begreep dat mijn problemen banaal waren en ik er maar beter over kon zwijgen.
In de maanden erna stapte ik af en toe binnen bij Steps. Ik wist beter maar dacht toch: stel, dat het waar is.
Humbert Humbert vertelt over zijn Lolita: ‘Als op een bord langs de weg stond: BEZOEK ONZE SOUVENIRWINKEL – dan móesten we die bezoeken (…). Als een bord van een café IJskoude Dranken verkondigde, werd ze automatisch geprikkeld, ofschoon alle dranken overal ijskoud waren. Aan haar waren advertenties gewijd: de ideale consument, het onderwerp en lijdend voorwerp van elk smerig aanplakbiljet.’