tabard

Op een avond had ik tot laat in mijn hotelkamer zitten werken met de deur naar het balkon open. Het was een mooie dag geweest en zo’n hotelkamer wordt snel bedompt. Rond middernacht werd ik me bewust van de aanwezigheid van muggen, vermoedelijk een stuk of zes. Meteen sloot ik de balkondeuren, maar dat loste het probleem niet op, de muggen die binnen waren, zouden niet meer weggaan.
Een muggenjacht was vermoedelijk een zinloze bezigheid, het enige wat ik kon doen was me beschermen tegen de beten. Achter in de klerenkast vond ik een spray die Tabard heette. ‘Stop insects bugging people,’ stond erop. Contact met ogen en lippen diende te worden vermeden, verder kon je er je hele lichaam mee insmeren. Wat ik deed. De geur was intens.
Midden in de nacht werd ik wakker met een vreemde smaak in mijn mond. Hoewel ik contact met lippen en ogen zorgvuldig had vermeden, had ik de sensatie dat ik een glas met dat antimuggenspul had gedronken.
Ik strompelde naar de badkamer, spoelde mijn mond, herinnerde mij dat bepaalde antimalariatabletten hallucinaties konden veroorzaken, maar ik had helemaal geen antimalariatabletten genomen.
De slaap wilde niet meer komen en de muggen waren er uiteraard nog steeds. Ze landden weliswaar niet op mij, maar wel op plekken rondom mij. Noodgedwongen bespoot ik ook het dekbed en het kussen met Tabard.
Ik pakte mijn telefoon en zag dat ik een bericht uit Japan had gekregen. De sensatie aan hallucinaties te lijden kwam terug. Daarbij was de geur van Tabard nu ik het dekbed ermee had volgespoten tamelijk ondraaglijk geworden.
Ik opende de balkondeuren en ging op het balkon staan. Hoewel het midden in de nacht was, was een man het kleine zwembad in de tuin van het hotel aan het schoonmaken.
Na een paar minuten van contemplatie op het balkon borg ik de Tabard op in de klerenkast en ging weer in bed liggen. De muggen en ik, we zouden aan elkaar moeten wennen.