Kip

Recentelijk werd ik onwel door het eten van rauwe kip. Het is onverstandig om rauwe kip te eten, maar ik zat in het vliegtuig en ik had honger. Ik dacht: ik strooi er gewoon wat extra peper overheen, dan komt het wel goed.

Uiteraard had ik de vegetarische pasta moeten nemen, maar iemand had tegen mij gezegd: ‘Jij eet altijd maar pasta, dat is ongezond.’

Dus dacht ik, laat ik eens kip bestellen.  Kip is het nieuwe varken: onrein. Behalve in restaurant Sfoglia in New York, daar hebben ze uitstekende kip.

De rauwe kip begon na een uur of drie aan haar veldslag in mijn lichaam. Eerst hoofdpijn, toen migraineachtige hoofdpijn, vervolgens misselijkheid en neiging tot kotsen.

Tegen die tijd echter had ik het vliegtuig verlaten en stond ik in de lobby van een hotel in Entebbe, Oeganda, waar ze mijn reservering niet konden vinden.

De receptionist was uiterst behulpzaam, maar met behulpzaamheid schiet je weinig op als je moet kotsen.

‘Ik voel me niet lekker,’ zei ik, ‘ik wil echt heel graag naar de kamer.’

‘Wij willen niet dat u meer betaalt dan noodzakelijk, daarom zoeken we uw reservering,’ zei de receptionist. ‘We zijn ermee bezig.’

Ik twijfelde, moest ik vragen waar een toilet was of moest ik wachten tot ik op mijn kamer was? Het laatste had uiteraard mijn voorkeur; hotelkamers zijn gemaakt voor kotsen, seks, nachtrust en typen, niet noodzakelijkerwijs in die volgorde.

Ik meende het nog wel op te kunnen houden tot ik op mijn kamer was. Er liep af en toe wat overtollig speeksel in mijn mond, maar dat spoog ik discreet in een plantenbak uit, waarbij ik deed alsof de bladeren van de plant mijn acute interesse hadden. Waarna ik weer druk ging uitoefenen op de receptionist.

Eindelijk was het zover: de reservering was gevonden.

Toen ik op mijn kamer aankwam, was ik zo afgepeigerd dat ik vergat te kotsen, meteen op bed ging liggen en in slaap viel.