Geregeld lees je over het leed van mensen die zijn ontslagen. Dat leed wil ik geenszins bagatelliseren, maar het lijkt me ook vreselijk om werknemers te moeten ontslaan. Ik kan me een Amerikaanse film herinneren over een man die wordt ingehuurd om dat te doen. Hij reist van bedrijf naar bedrijf en doet het ontslag steeds weer voorkomen als een mogelijkheid, een speciale aanbieding zeg maar. Een gift. Toch herinner ik me dat vooral zijn ingestudeerde, eufemistische uitdrukkingen de operatie zo pijnlijk maken. Het pijnlijke zit in de poging om het leed weg te poetsen. Helaas ben ik de titel van die film vergeten.
Aangezien ik in het dagelijks leven een conflictvermijder ben en als zodanig altijd bereid ben tot compromissen – het vermijden van het conflict bestaat bij de gratie van het voortzetten van de onderhandelingen – zou ik niet capabel genoeg zijn om mensen te ontslaan.
Geregeld lees je over het leed van mensen die zijn ontslagen. Dat leed wil ik geenszins bagatelliseren, maar het lijkt me ook vreselijk om werknemers te moeten ontslaan.
Ik zou de werknemer vriendelijk vragen: ‘Zou u het misschien bezwaarlijk vinden als u een paar uurtjes minder zou werken?’
Als de werknemer vervolgens begint te protesteren, dan zou ik zeggen: ‘Nou, dan houden we toch alles zoals het is?’
In het beëindigen van liefdesrelaties ben ik ook altijd slecht geweest. Het liefst liet ik de liefdesrelaties langzaam doodbloeden, of ik liet ze net zolang doorsudderen tot ze van vorm veranderden.
Het definitieve schrikt mij af. Ik wil alle mogelijkheden kunnen openhouden.
Als ik mijn levensfilosofie zou moeten definiëren, dan is het precies dat: de illusie najagen dat alles nog mogelijk is.
Nu kan een dergelijke filosofie worden opgevat als een weigering om volwassen te worden – ik heb mij altijd graag geïdentificeerd met Oskarchen uit Die Blechtrommel – want volwassen worden is immers erkennen dat wat ooit vloeibaar leek, is gestold.
Maar niet kiezen is uiteindelijk ook kiezen, het is slechts een strategie om het pijnlijke minder pijnlijk te maken, een strategie die het in veel gevallen allemaal juist pijnlijker maakt.
Ik zal moeten erkennen dat de langdurige pijn mij kennelijk liever is dan de kortstondige.