Leugentje

Met de kapper onderhoudt de cliënt een intieme relatie. Minder intiem is een eenmalig bezoek aan een kapper. Zo ben ik in 1998 eens naar een kapper geweest in een dorpje tussen Rome en Napels. Hij haalde mijn krullen eruit en kamde alles met een keurige scheiding glad. Voor deze dienst vroeg hij een belachelijk laag bedrag, maar qua schoonheid was ik er niet op vooruit gegaan. En ik heb hem nooit meer teruggezien.

Een kapper die je geregeld knipt, is iets anders. Dat is bijna een vriend. Hij praat tegen je, hij weet veel over je leven. Ik kende een man die beweerde kappers extra geld te geven om te zwijgen, maar dat durf ik niet.

Mijn kapper in New York heeft velen voorbij zien komen: een televisieploeg van de vpro, mijn petekind, de moeder van mijn petekind en een ex-vriendin.

Hoewel het al vier jaar geleden uit is gegaan met mijn vriendin heb ik dat voor hem verzwegen. Steeds weer vraagt hij: ‘Hoe is het met je vriendin?’ En dan zeg ik: ‘Ja goed.’ Want op die momenten denk ik: om nu nog uit te leggen dat het al vier jaar uit is, is gênant.

Je zou kunnen zeggen dat ik ben begonnen met een klein, onschuldig leugentje, uit schaamte en tijdgebrek. Ik dacht voortdurend: ik leg het wel een andere keer uit. Nu ben ik geleidelijk aan de gevangene van die leugen geworden.

Zo zei hij deze week tegen me: ‘Jouw vriendin houdt toch zo van snowboarden? Ik heb een plek voor jullie waar ze uitstekend kan snowboarden.’ Vervolgens schreef hij de naam op van een dorp in Colorado.

Kennelijk had mijn ex hem ooit verteld dat ze van snowboarden hield; hij had haar een paar keer geknipt.

Toen had ik moeten zeggen: ‘Maar het is al vier jaar uit, sterker nog, ze heeft net een kind gekregen van een ander. En ze gaat deze winter helemaal niet snowboarden.’

Dat vond ik zielig voor de kapper. Hij geloofde dat we nog altijd samen gelukkig waren en ik vond het vervelend hem van die illusie te beroven.