Hij praat over zijn meisje, soms zelfs over zijn meiske. Ze is achtentachtig, hij zesentachtig. Ze heeft hem niet lang geleden definitief verboden zijn racefiets te gebruiken toen hij zich had laten ontvallen dat hij tegenwoordig soms onzeker was als hij met hoge snelheid een bocht nam. Ze heeft hem gezegd: ‘Mijn beste, verkoop hem maar.’ Dat heeft hij gedaan. Hij spreekt haar aan met meisje, zij noemt hem mijn beste. Dries van Agt en zijn vrouw, wat zou ik die twee rare mensen graag eens in natura ontmoeten. Ik moet het doen met de televisie, Recht van spreken, bn’ers blikken terug op hun leven. Ik kende mensen die ontploften als je alleen al de naam van de populaire katholieke politicus noemde. Niet alleen socialisten, maar ook strenge christenen die zich herinnerden hoe Luther en Calvijn zich hadden losgemaakt van de door en door corrupte moederkerk waarbij Van Agt zich zo goed voelde. Het trof mij dan ook dat hij in dit programma onthulde dat hij niet meer zeker was van het bestaan van de hemel. Zoals ik ook niet wist dat hij tegenwoordig met GroenLinks sympathiseert en het cda verlaten heeft. Wel was ik op de hoogte van zijn stevige verdediging van de Palestijnen en van zijn afkeer van de politiek van Israël. Bittere tegenstanders fluisteren dat deze stellingname nog een overblijfsel is van het vroeger ook na de oorlog nog openlijk beleden antisemitisme van de katholieke kerk.
Iets wat ik totaal niet wist, en wat deze uitzending verwarrend maakte, was de houding van de socialisten tijdens ziekbed en begrafenis van Den Uyl. Van Agt werd geweerd. Een stompzinnige daad van blind fanatisme. De interviewster vraagt of dit nog gevolgen heeft gehad. Hij antwoordt dat hij zijn huid later veel duurder verkocht heeft. Wiegel, met wie hij een veel beter contact had, noemde Van Agt een rara avis, en legde uit dat dat ‘zeldzame vogel’ betekent. Aardig van hem, nu kon ik het woordenboek in de kast laten.