Wat bleef: je werd gepest met de kleur van je haar en je ogen. Wat veranderde: de combinatie dna, mondslijm, wattenstaafje. Je twee broers en je zusje hebben zwart haar en bruine ogen, jouw ogen zijn blauw en je haar is blond. In de buurt word je gepest, je vader is je vader niet. Hoe het precies zit, je weet het niet, je komt er niet achter, het laat je niet los, het beheerst je leven, je neemt het raadsel mee in je graf.

Met dit ongemak heeft de mensheid altijd moeten leven. De ontdekking van het dna veranderde alles. Je vader en jij openen de mond, het wattenstaafje schraapt wat mondslijm, het buisje gaat naar het laboratorium. De uitvinding heeft grote maatschappelijke gevolgen. Ik denk dat alle publieke en commerciële zenders de komende eeuw kunnen draaien op dit ene programma, 24 uur per etmaal.

De verhalen blijven boeien, de details zijn nooit identiek, het probleem zit ’m in de ontknoping. De presentatrice maakt de laboratoriumenveloppe open en zegt ‘hij is je vader’ of ‘hij is niet je vader’. In beide gevallen wordt er gehuild en geknuffeld. Dat is de zwakheid van de formule, daarom geloof ik dat mijn conclusie moet worden bijgesteld, voetbal en wielrennen zullen niet van het scherm verdwijnen.

Ik heb trouwens in de laatste uitzending iets nieuws ontdekt, het abrupte einde. Het gaat over een meisje dat op Curaçao geboren is, haar moeder doet het voor geld met vele mannen, omdat ze verslaafd is aan drank en drugs. Het meisje heeft een zwaar leven, maar wordt gelukkig liefdevol geadopteerd door een Nederlands echtpaar. Met haar nieuwe ouders bezoekt ze regelmatig haar biologische moeder, aan wie ze op een geschikt moment vraagt wie haar vader is. Haar moeder geeft haar drie namen, en wijst zelfs de meest waarschijnlijke aan. Het is een Nederlandse marinier die op Curaçao gelegerd was en inmiddels in Spanje woont. Het meisje ontmoet hem, ze kunnen het goed met elkaar vinden, de man acht het ook waarschijnlijk dat hij haar vader is en ze besluiten tot de mondslijmproef.

De reportage eindigt op de klassieke manier, het meisje en haar vader zitten op de bank, de presentatrice haalt de dichtgelikte enveloppe uit haar tas en zegt, zoals altijd: ‘Ik ben ook nerveus, ik heb de uitslag ook nog niet gezien.’ Ik denk, zoals altijd: daar geloof ik niets van, schiet nou maar op. Ze leest de kernzin voor: ‘Deze man is niet je vader.’ Je hoort het meisje nog stamelen dat ze dus geen vader heeft en dan gaat het beeld op zwart. Afgelopen, het aardige meisje en de vriendelijke marinier verdwijnen zonder muziek uit mijn leven, ik ben geknakt, dit is volwassen televisie. Dit is het echte leven – afschuwelijk.