In zijn nieuwe column kijkt A.L. Snijders niet naar Pauw, maar naar de documentaire Fallen Flowers, Thick Leaves.

Aan het eind van de documentaire Fallen Flowers, Thick Leaves komt er een man herkenbaar in beeld. Hij komt op de scooter zijn toekomstige vriendin ophalen. Zij gaat achterop zitten, ze rijden naar een schaduwrijke picknickplaats waar enkele vriendinnen wachten. De film is afgelopen, ik zou erg graag willen weten hoe deze romantische liefde zich ontwikkelt. We zijn in China, waar in de vorige eeuw heel wat is gebeurd. De vrouw is er van een nutteloos aanhangsel veranderd in een wezen met dezelfde rechten als de man. Ze verdient zelfs evenveel.

Er is natuurlijk nog steeds strijd, want de staat is machtig. Ik heb een groep feministische meisjes zien zingen en dansen in de tram met eisen die toch heel wat verder gaan dan de braaf-burgerlijke praktijk van de Chinese alledag. We zien jonge mannen onbewogen in hun krantje kijken – later, in een rustige omgeving, krijgen de moedige meisjes complimenten van dezelfde jongens. Uit een commentaar blijkt dat er vier meisjes in de gevangenis zitten.
Een vrouw met een mislukt huwelijk blijft met haar zoon achter na de dood haar echtgenoot. Ze schrijft: ‘Huilen kan de pijn verlichten. Huilen betekent niet dat je verdriet hebt. Het betekent gewoon dat je te sterk bent geweest.’

Een gesprek met haar zoon:
‘Het wordt tijd je huwelijk te plannen. Hoe gaat het met Wang Shuo?’
‘Best.’
‘Praat met haar in een goede sfeer. Wordt niet boos op haar. Je bent vaak snel boos en geïrriteerd. Begrepen?’
‘Ja.Wat vind je ervan als ik hertrouw?’
‘Wat moet ik ervan vinden?’
‘Heb je er iets op tegen?’
‘Wat zou dat uitmaken?’
‘Dus je vindt het maar niks. Kun je het wel accepteren?’
‘De tijd zal het uitmaken. We zullen zien.’

Een jonge, succesvolle vrouw die boeken schrijft tegen het klassieke huwelijk, heeft verschillende verhoudingen gehad. Ze heeft ontdekt dat de Chinese man de vrouw klein wil houden en zijn gang wil gaan. Zijzelf voelt zich het beste als ze met vrienden in het buitenland reist, in China kan ze niet negeren wat anderen van haar denken. In het buitenland kan ze plotseling dansen op een vreemd strand, in Griekenland heeft ze naakt in zee gezwommen, louter om zichzelf uit te dagen. In China kan ze vrijgezel zijn, maar ze kan niet zonder liefde. Die heeft ze nodig om energiek en geïnspireerd te blijven. Over tien jaar zou ik het tweede deel van deze documentaire graag willen zien en de rillingen van de wereldgeschiedenis willen voelen.