Een Zwitser, werkzaam bij een Zwitserse bank. (Als ik het me goed herinner heeft Lenin, die er ooit woonde, dit land ‘de kop van het monster genoemd’. Altijd als ik daaraan denk moet ik lachen – ook als hij het niet gezegd zou hebben.) Hij ontdekt dat de bank op grote schaal fraudeert en daar zeer veel geld mee verdient. Als hij aanklopt bij de directie, wordt hij niet geprezen, maar ontslagen en in een later stadium, als hij ermee naar buiten treedt
(WikiLeaks, Assange), gechanteerd en fysiek bedreigd. In zijn rol van klokkenluider zit hij vaak bij de rechter of in de gevangenis. Zijn dochter zie je nu en dan op de achtergrond. Hij heeft een flinke som geld op haar rekening gestort ‘om iets goed te maken voor haar verloren jeugd.’
Nog een meisje op de televisie, als bijfiguur in een documentaire over haar moeder, een Braziliaanse met een moeilijke jeugd en een gekweld heden. Het kind heet Luna, je ziet haar ouder worden, want de filmer volgt moeder en kind enige jaren. Ze wonen in een keurig huis van Jeugdzorg en worden begeleid door twee dames die net als Luna mijn hart hebben gestolen. Ze zijn niet alleen heel aardig en kundig en plichtsgetrouw, ze dragen ook 2000 jaar judeo-christelijk humanisme op de schouders. De moeder strijdt op meerdere fronten, de voornaamste tegenstander is de vader van Luna, die telefonisch de vuilste beledigingen laat horen, maar ook veel moet incasseren. De geheimzinnige wetten van liefde en paring veroorzaken ten slotte toch weer een zwangerschap. De twee dames ontfermen zich over de baby en leggen tegelijkertijd uit dat hun cliënte volgens de huidige opvoedmode Luna niet mag slaan, zelfs geen corrigerende tik mag geven. De film eindigt zoals ik het graag zie, de moeder heeft het heft definitief in eigen hand genomen, ze is aan het inpakken en gaat met haar kinderen zelfstandig wonen. En wat het voornaamste is, de twee dames blijven paraat.