De man ligt op zijn rug met een dikke plak hout op zijn onderbuik. Een verdieping hoger staat een onwennige assistente met een plateau messen. Ik begrijp het, god, de natuur of een andere macht wordt getart. Het mes valt in het hout, de man blijft leven. Er staat een kleine groep jonge toeschouwers, leerlingen van een circusschool, toevallige passanten, ik weet het niet, ik heb het begin van de uitzending gemist, ik ben zappend binnengekomen, de tv heeft door onbekende oorzaken zijn dwang verloren. Hij is van huisgenoot veranderd in een toevallige bediende. De man vraagt of een jonge vrouw op zijn plaats wil gaan liggen zonder bescherming van het hout. Ze doet het en slaat haar handen voor het gezicht. De man vangt het vallende mes met een snelle slaande beweging. Iedereen is geschrokken en opgelucht, ik ook. Later zien we hem met een paardentemster op een stuk rul zand in Californië. Ze gooien een stalen kogel weg, zij kan de afstand niet schatten, hij wel. Hij kan iets wat nog meer verbazing wekt, hij vraagt haar naar de afstand die hij moet gooien. Ze zegt: 15 meter 93 centimeter. Hij doet het tot op de centimeter nauwkeurig. Deze programma’s verrijken mijn leven niet, integendeel.