Op 6 mei jl. wordt het oudste land ter wereld geschoffeerd door een Nederlandse commentator, Cornald Maas. Hij zit in Kopenhagen bij de eerste ronde van het Eurovisie Songfestival. Hij weet dat het onmogelijk is iets zinnigs te zeggen over de kwaliteit van de liedjes en hij weet ook dat het nog moeilijker is de uitslag van de wedstrijd goed te voorspellen. Toch doet hij het, hij wil opwinding veroorzaken, en dat lukt hem, bij mij lukt dat hem. Hij neemt San Marino op de korrel, het oudste land ter wereld. Hij sleurt Valentina Monetta voor het voetlicht, de zangeres van San Marino.
Hij zegt dat ze er niets van kan, ze is al twee keer voor haar land opgetreden en ook deze derde keer zal ze de finale niet bereiken. Hij zegt dat ze de enige zangeres van San Marino is, misschien zelfs de enige inwoner.
In een andere situatie zou ik wel gelachen hebben om deze grapjes, maar nu ben ik te kwaad op Cornald Maas. Ik begrijp deze vernedering niet, Valentina is net zo goed als de andere kandidaten, ik moedig haar aan, hup Valentina! Het helpt, het toeval is op mijn hand, ze wordt gekozen, eerder dan de Nederlandse zangers. Cornald is zichtbaar bang dat God hem straft, Nederland haalt het met de hakken over de sloot. Ik pleit voor het ontslag van deze commentator, volgend jaar wil ik rustig kunnen kijken na deskundig advies.
Op 6 mei jl. wordt het oudste land ter wereld geschoffeerd door een Nederlandse commentator, Cornald Maas. Hij zit in Kopenhagen bij de eerste ronde van het Eurovisie Songfestival. Hij weet dat het onmogelijk is iets zinnigs te zeggen over de kwaliteit van de liedjes en hij weet ook dat het nog moeilijker is de uitslag van de wedstrijd goed te voorspellen.