Dat nieuwe slaapkamerprogramma maakt me nederig, een vervelend gevoel, ik heb de pest aan nederigheid. Trots vind ik trouwens ook niks, terwijl redelijkheid en hysterie me ook vaak ergeren. Het liefst zou ik mensen ontmoeten zonder eigenschappen, maar dat is me nog nooit gebeurd. Het eerste paar legt uit dat ze niet kunnen communiceren, de man moet een beetje lachen om dit gebrek, de vrouw zegt dat een kwartiertje per dag toch wel nuttig is voor een huwelijk, maar dat dat met hem onmogelijk is, hij laat zich niets zeggen. De man hecht trouwens wel aan het gezamenlijke afwassen, omdat ze dan nog wel eens praten. Hij heeft de aankoop van een afwasmachine er zelfs voor tegengehouden. Ze zijn niet chagrijnig, ze lachen om elkaar. Ze zijn meer dan dertig jaar getrouwd, zonder te communiceren. Ik denk dat ze bij elkaar zullen blijven, ze hebben begrepen dat communiceren de dood in de pot is, dat houd je niet vol. Praten is genoeg, en lachen kan ook geen kwaad. Een ander echtpaar, veel jonger, slechts drie jaar getrouwd, heeft een heel andere aanpak, veel connecten, innerlijke knopen en onverwachte huilbuien. Ze zijn erg gelukkig, maar ik betwijfel of dat genoeg is voor dertig jaar. Ik ga alle afleveringen van dit programma nederig bekijken.
Dat nieuwe slaapkamerprogramma maakt me nederig, een vervelend gevoel, ik heb de pest aan nederigheid. Trots vind ik trouwens ook niks, terwijl redelijkheid en hysterie me ook vaak ergeren. Het liefst zou ik mensen ontmoeten zonder eigenschappen, maar dat is me nog nooit gebeurd.