Het vrolijke dansje van Moszkowicz en Bouterse was zo’n schrijnend dansje, dat ik bij het bericht dat hij van het tableau verwijderd was populistische gevoelens van vreugde kreeg. De dure auto’s, de mooie vrouwen, overhemden en horloges hadden me nooit dwarsgezeten, maar het dansje kon ik niet afdoen met een grapje, ik kon het niet uit mijn hoofd zetten. Na zijn definitieve verwijdering verscheen hij natuurlijk weer bij Pauw & Witteman, waar hij me overrompelde met zijn opmerking dat je iemand toch niet uit het vak kunt stoten dat hem door de aderen vloeit. Misschien kwam het door het woord aderen, misschien doordat ik toevallig een dagboekaantekening van Henry de Montherlant las, een zeer irritante schrijver, die ik nooit zonder ergernis en afkeer kan lezen, maar die ik bewonder als geen ander. In 1930 schrijft hij: ‘Ik geef de voorkeur aan een onafhankelijke schelm boven een achtenswaardige likker.’ Moszkowicz zei dat hij met levenslang te zwaar gestraft was, en hoewel ik hem dat vaak had horen zeggen, werd ik er op dit moment onverwacht door geraakt. Hij had gelijk, zo’n man moet je er niet voor altijd buiten zetten, dat is rigide en gelijkhebberig.
Het vrolijke dansje van Moszkowicz en Bouterse was zo’n schrijnend dansje, dat ik bij het bericht dat hij van het tableau verwijderd was populistische gevoelens van vreugde kreeg.