Stemverheffing

EenVandaag zendt oude reportages uit. Gisteren ging het over Jeugdzorg. Een meisje en haar jongere broer werden door deze instantie uit huis geplaatst zonder dat hun ouders begrepen waarom. Ze accepteerden het niet, ze vochten terug, de kinderen ook, zeven maanden en twaalf dikke dossiers later waren ze weer thuis – ik hoef niet uit te leggen welke moderne grot was geopend en hoeveel tranen er waren gestort. (Ik wilde eigenlijk geplengd schrijven, maar ik ben bang dat er in mijn dossier een aantekening komt dat ik elitair en arrogant ben, en dat zal zeker ooit door Ouderenzorg tegen me gebruikt worden.) Deze mensen weten nu dat je nooit bent wie je denkt te zijn. Jeugdzorg, Ouderenzorg, de Vreemdelingendienst, Teeven zelf, allemaal kunnen ze ongenood in je kamer staan, zonder dat je de achterdeur zelfs maar hebt horen piepen. Het verhaal dat ze je vertellen gaat niet over jou, maar dat geloven ze niet, zij zijn de baas.
De dochter, die net met mooie cijfers eindexamen heeft gedaan en gaat studeren, vertelt hoe lang het duurde voor het vooroorlogse leven terugkeerde. Als haar ouders in de tuin emotioneel waren en luid gingen praten, dacht hun dochter ‘oh god, ze verheffen hun stem.’ Ze was bang voor de kliklijn van de buren.