Uitgeluld

‘In Italië zijn de meeste mannen moederskindjes die niet eens kunnen koken. En in Japan op straat lopen alleen nog boyband-achtige jongens en kinderpornomanga-achtige meisjes. Seks en relaties zijn daar verleden tijd: Japanners doen het alleen nog met robots.’

Maxim Hartman ‘wil er niet over liegen’: Men United werd niet het programma dat hij voor ogen had. ‘Na twee landen kreeg ik last van paniekaanvallen en was ik rijp voor opname. Hoe het elders met de mannelijkheid gesteld is… ik trok het niet. De samenleving wordt steeds vrouwelijker: vrouwen zijn socialer, verbaal sterker en presteren beter. De man past zich daar niet goed op aan: straks zijn wij sukkeltjes die alleen nog kunnen klussen en barbecueën. Maar is het mijn verantwoordelijkheid om dat te veranderen? Ik vind het juist interessant om te zien wat er gebeurt als wij straks overbodig zijn.’
Het maken van Men United liep niet lekker: ‘Ik houd van de beuk erin gooien en ontregelen, maar dat is lastig in een vreemde taal, met een tolk ertussen. Vroeg ik via een tolk of het waar is dat Japanners een klein pikkie hebben, was ze vervolgens drie minuten bezig met uitleggen, omdat ze die vragen niet mocht stellen in hun cultuur. Die heb ik maar weggestuurd, waarna ik het overnam met mijn steenkolenengels en een aanwijsboekje – heb ik zelf een klein pikkie getekend.’

Oorspronkelijk zou Men United een zevendelige serie zijn, met afleveringen van veertig minuten. ‘Maar dat zou nooit heel goed worden. Met zo’n opzet moet je zeggen: “Over de Italiaanse mannen dacht ik eerst zo, maar uiteindelijk moet ik toch dit concluderen” – die logica heb ik niet in m’n hersenen. Nu zijn het twee 3Lab-uitzendingen vol krankzinnige items geworden. In deze vorm hebben we geen belastinggeld verspild en kunnen kijkers er nog van genieten. Al vind ik dat ik als 53-jarige ouwe vent niet in 3Lab thuishoor: dat is voor jonge, getalenteerde makers. Stem dus niet op Men United, ik ben helemaal klaar met mannenprogramma’s.’