Wat is het uitgangspunt van United Stuff of America?
‘In Amerika hebben kinderen heel veel spullen, in Nicaragua heel weinig. Daarom ben ik met een verhuiswagen dwars door Amerika gereden, van Los Angeles naar Miami. Ik vroeg de Amerikanen of ze wat spullen weg wilden geven voor de kinderen in Nicaragua. Dat leidde natuurlijk tot interessante ontmoetingen. Ik sprak ook met kinderen over de waarde van bezittingen. Veel kinderen willen iets geven aan iemand die minder heeft. Als ik vroeger mijn eten niet op kon, wilde ik het ook naar Afrika sturen. Maar word je eigenlijk wel gelukkig van zo veel spullen?’
Waarom wilde je graag een programma maken in Amerika?
‘Ten eerste natuurlijk omdat ik het een interessant land vind. Ik wilde het materialisme onderzoeken. Bovendien heeft Amerika een interessante relatie met Nicaragua, waar ik woon. Tijdens de revolutie, dertig jaar geleden, hebben de Amerikanen hier flink huisgehouden om het communisme de kop in te drukken. Ze zijn daarvoor ook veroordeeld in door het internationaal gerechtshof in Den Haag. Ze houden een soort morele schuld.’
Hoe kijkt men in Amerika naar Nicaragua?
‘Ze hebben niet echt een helder beeld van het land. Ze denken vaak dat het er nog steeds oorlog is. Maar dat denken veel Nederlanders ook, het is gewoon een heel onbekend land. Amerikanen hebben ook veel moeite met het uitspreken van de naam, dat wordt iets als Nicawajua.’
En andersom?
‘De culturele invloed is groot, dankzij films en muziek. Veel kinderen hebben ook ouders of andere familieleden die in Miami werken. Volwassenen hebben een soort haat-liefde verhouding met het land. Zij herinneren zich nog hoe de Amerikanen de contrarevolutie steunden en zich overal mee bemoeiden. Onder jongeren speelt dat niet zo. De regering is wel heel anti-imperialistisch. Amerika is tegelijkertijd het land van de mogelijkheden en van de slechte herinneringen.’
Wat voor mensen ben je allemaal tegen gekomen?
‘Ik ben vooral naar kleine dorpjes gegaan. Grote steden in Amerika vind ik niets aan, die zijn allemaal hetzelfde. In de dorpen wonen heel interessante types. Zo ben ik in een winkel geweest waar iemand naakt boeken verkoopt. En in een plaatsje in Texas spelen volwassen mannen de hele dag cowboytje. Ik heb ook mensen ontmoet die helemaal niet materialistisch zijn, zoals een stel jongeren die met heel weinig spullen in een caravan wonen. Iedereen gaf heel makkelijk dingen weg. Het begrip charity, liefdadigheid, is heel wijdverbreid. In Nederland is men nog weleens sceptisch over goede doelen, daar nooit. Ik kwam trouwens ook mensen tegen die zeiden dat kinderen in Amerika de spullen harder nodig hebben dan in Nicaragua. Dat klopt soms wel, daar is ook heel veel armoede.’
Welke spullen heb je kreeg je mee?
‘Veel speelgoed, kleding, en ook boeken. Engelse boeken, dus ik weet niet wat een kind in Nicaragua daaraan heeft. Er zijn veel bruikbare spullen bij, maar ook onbruikbare. Zoals een paar skates. In de meeste wegen hier zitten vol gaten, dus skaten is moeilijk. Een jongen gaf een trofee die hij gewonnen had voor de mooiste geit. Die was hem heel dierbaar. Maar wat moet een kind in Nicaragua daar nou mee? Uiteindelijk gaan alle spullen naar een klein dorpje in Nicaragua. Daar kijken we ook weer hoe de kinderen erop reageren. Krijgen ze ruzie? En is het niet zielig voor het naburige dorp dat zij daar niets krijgen?’
Wordt United Stuff of America ook in Amerika en Nicaragua uitgezonden?
‘We maken van alle afleveringen ook een film. Daar leent het avontuur zich ook goed voor, omdat het een verhaal is dat van A naar B gaat. Er komen zowel Engelse als Spaanse teksten bij, dus hopelijk kunnen mensen in Noord- en Latijns-Amerika mijn zoektocht ook zien.’
Dit gesprek werd gehouden in 2013. Ondertussen heeft Stef ook al weer meer series van metropolis gemaakt en een serie over de liefde in Zuid-Amerika: Amor met een snor.