mijn lieve kankerhond

Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de relatie tussen mens en dier. Er is veel onbegrip tussen beide; we praten op andere manieren. Mijn motto voor deze film was ook "een mens is een dier, maar een dier is geen mens".

Tegelijkertijd weet ik zelf hoe enorm gek je op je huisdieren kan zijn. Tijdens mijn studie had ik een ratje. Toen die bijna drie jaar oud was, kreeg hij kanker. Voor €100 kon ik hem laten opereren. Dan kom je voor een moeilijke keuze te staan: je wil geen besluit nemen over het leven van een dier, en toch is het jouw verantwoordelijkheid. Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om niets te doen.

Maar een hond kan wel twaalf jaar oud worden. Dan is dat dier zo'n deel van je leven geworden. Hoe ver ga je dan om hem te redden? Kanker is dan een heel duidelijke ziekte. Er zijn maar twee keuzes: behandelen, of dood laten gaan.

Ik ben gewoon naar het ziekenhuis toe gegaan, en sprak mensen ter plekke aan in de wachtruimte om te vragen of ik hen mocht filmen. In eerste instantie vonden de meesten dat lastig; ze waren bang dat ze emotioneel zouden worden, maar na afloop zeiden ze dat ze nauwelijks hadden gemerkt dat ik erbij was. Ze hadden meer last gehad van de student-dierenartsen.

Mijn eigen mening deed er niet toe. Juist door wat afstand te nemen van je onderwerp, kun je beter laten zien wat er gaande is. Ik heb zoveel mogelijk buiten beschouwing gelaten, de oncoloog en mezelf, zodat het echt om het mens en z'n dier gaat.

Dat is ook zo, maar de mensen die zo'n ziekenhuis binnenstappen, zijn die grens al gepasseerd. In het dierenziekenhuis is dit aan de orde van de dag, daar geven ze op een willekeurige ochtend zes tot acht honden een chemokuur.

En als er iets is waar mensen graag geld aan uitgeven, is het hun huisdier wel. Ik koop zelf ook het duurste voer voor mijn kat, en speeltjes... Dat vind ik alleen maar leuk.

Dat is heel bijzonder, ja. Ik zei gisteren nog tegen mijn vriend: als 'ie op tv is geweest, dan is het mooi geweest, dan kan ik 'm laten rusten. Het is nu al een jaar geleden dat ik Mijn lieve kankerhond maakte, en nog steeds schrijf ik me in voor festivals, gewoon om ervoor te zorgen dat mijn werk gezien wordt. En nu zien in een keer zo veel mensen hem - dat is een mooi eindpunt.

Ik ben bezig met een nieuw project, dat ook gaat om de verantwoordelijkheid over een ander z'n leven te moeten beslissen. Het is ook een persoonlijk onderwerp, iets wat ik zelf heb meegemaakt. In mijn ervaring is dat het beste: als een onderwerp dicht bij je staat, ben je de beste persoon om die film te maken.

Anderen zouden Mijn lieve kankerhond niet kunnen hebben maken, zij zouden die mensen niet serieus nemen. Ik heb juist heel veel van mezelf in deze film gestopt, en heel veel liefde. Het verdriet om de dood van een huisdier kan immens zijn. Soms lijkt het alsof je er maar een dag om mag huilen, en dan moet het over zijn. Maar de meeste mensen rouwen er wel maanden om. Dat gevoel, die relatie, wil ik bespreekbaar maken.

MIjn lieve kankerhond

Nederland 2, 19.25 uur.

Hoeveel zou jij ervoor over hebben om je huisdier te helpen? De kosten van een behandeling kunnen hoog oplopen. Daarom heeft Kristin Zorbini Bongard een zorgverzekering afgesloten voor haar... egel.

Harriët (de egel) had kanker, en is door de operatie psychotisch geworden. Haar baasjes hebben al bijna 2000 dollar uitgegeven aan haar hulp - bovenop de $80 die ze jaarlijks aan zorgverzekering betalen. Momenteel slikt Harriët antidepressiva.

Ook kleiner dierenleed proberen we zo goed en zo kwaad als het kan weg te nemen. Onze honden leven in een maatschappij die zij niet hebben gemaakt, en omdat ze op een andere manier communiceren dan wij, hebben ze enorm veel stress. Renske Pruit, gediplomeerd hondenmasseur, behandelt deze honden. Zij vertelde Studio Idzerda alles over haar werk en praktijk.