We besloten om in de periode van kerst en oud en nieuw bij hem te gaan filmen. Het leek me mooi om te zien dat de meeste mensen de feestdagen met vrienden en familie vieren, terwijl Everard alleen thuis zit met zijn poppen. Omdat Everard in zijn ‘echte’ leven weinig menselijk contact heeft merkte ik al snel dat hij het fijn vond dat er eindelijk mensen waren die zich in hem interesseerden. Wij (Eleanora de producent, Boas de cameraman, Brandon de geluidsman en ik) zijn van 17 december tot 3 januari bij hem in Engeland geweest en hebben hem elke dag gezien.
Op een avond zijn we met z’n allen uit eten gegaan, het was voor het eerst in tien jaar tijd dat hij ‘s avonds buiten was. Hij vertelde dat hij vaak fantaseerde over een relatie met een echte vrouw en dat hij het miste om een gesprek met iemand te voeren. Ik zag hem opleven door onze aanwezigheid en voor het eerst in jaren zat er beweging in zijn bestaan. Dit zijn de momenten waarop ik de impact van ons als filmcrew duidelijk voelde.
In totaal zijn we 2,5 week bij Everard geweest en heb ik gemerkt hoe dun de lijn tussen filmmaker en vriend is. We draaiden bijvoorbeeld een scène waarbij Everard net een jurk voor één van zijn poppen gekocht had. Hij wilde de nieuwe (nogal ingewikkelde) jurk aantrekken bij zijn pop. Ik zag gelijk dat hij het verkeerd aanpakte en op het punt stond de jurk van bijna honderd pond kapot te maken. Wanneer ben ik zijn vriend en vertel ik hem wat hij het beste kan doen? En wanneer hou ik mijn mond omdat dat waarschijnlijk een betere scène oplevert?
Vertrek
Ik denk dat iedereen van mijn crew een bijzondere band opgebouwd heeft met Everard. De onderwerpen die we tijdens de interviews bespraken zijn vaak dingen die je normaal pas bespreekt na jarenlange vriendschap.
De dag dat we weggingen was pijnlijk. Ik zag dat Everard erg verdrietig was over ons vertrek en ik had het gevoel dat ik hem liet vallen nadat hij gegeven had wat wij nodig hadden. Ik denk dat dit een gedeelte is dat altijd moeilijk zal blijven als documentairemaker. We hadden geen reden meer om te blijven maar ik wist dat we Everard met een enorme stilte en leegte achter zouden laten.
Wij vertrokken naar Frankrijk om daar het proces van het maken van een pop in een fabriek vast te leggen. Voor ons begon er een nieuw avontuur en van Everard kreeg ik dezelfde avond nog deze email:
Hi Sophie
It was a sad goodbye. I had to change Virginia’s position by the front door so she is turned round to face a different direction. It looked too much as though she was waiting for you to return.
Too many things to say..
Cheers Everard XXX
Ik heb nog steeds wekelijks contact met Everard en motiveer hem om een gesprek aan te knopen met de kantine juffrouw op zijn werk. Al denk ik dat de kans dat hij binnenkort zijn veertiende pop aanschaft groter is.
Het was een bijzonder avontuur en ik ben blij dat ik deze film samen met Everard heb kunnen maken. Ik denk dat mijn antwoord op de vraag: ‘Wanneer ben je mens en wanneer ben je regisseur?’ is dat je het altijd allebei bent. In mijn dagelijks leven denk ik als filmmaker, maar als ik films maak denk ik als mens.
Sophie Dros (24) liep afgelopen jaar stage bij Dorst en studeert dit jaar af in Regie Documentaire aan de Nederlandse Filmacademie. My Silicone Love draait aanstaande juli in Eye Amsterdam.