In het kader van de boekenweek schreven zeven schrijvers een verhaal over een gevonden voorwerp voor vpro.nl/dorst. Vandaag een kort verhaal van Daan Doesborgh over katten en kinderen.

Voorwerp: Kinderhandschoen
Schrijver: Daan Doesborgh 


Ik heb zelf katten, die raken nooit wat kwijt. Om de dag sta ik mopperend de kattenbak leeg te scheppen, maar ik denk dan toch altijd: gelukkig heb ik geen kinderen. Als je ze meeneemt naar de supermarkt, kinderen bedoel ik, dan gaan ze zeuren, om ijs bijvoorbeeld, of snoep. Mijn katten zeuren ook wel eens, maar katten zeuren door te miauwen, en laten we eerlijk zijn, dat is een leuk geluid. 

Nu ook weer dat handschoentje. Het is nu niet direct een horrorwinter de laatste tijd, maar je zal maar net een kind hebben met een slechte doorbloeding. Dit ziet er uit als een meisjeshandschoen en veel meisjes hebben het snel koud. Je kan je al voorstellen wat een tocht naar huis het geweest moet zijn. Eindeloos gejengel over koude handen. Mijn katten hebben een vacht, en bovendien geen handen. Kan niet mis gaan. Het kind is vast niet dood of ontvoerd. Daar had ik echt wel over gelezen.

Elk gevonden voorwerp heeft een verhaal. De eigenaar reist door maar voor het voorwerp is de afdeling verloren en vergeten de eindbestemming. Dorst vroeg zeven schrijvers en een fotografe het verloren verhaal van een gevonden voorwerp uit de Openbare Bibliotheek Amsterdam te vertellen. Tijdens de boekenweek verschijnt er iedere dag een nieuw verhaal op vpro.nl/dorst.